Przeszłości nie da się wymazać cz.4

Obudziło mnie jakieś przytłumione stukanie. Natychmiast otworzyłem oczy i pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to zegar naścienny, który wskazywał 13:09. Odwróciłem głowę w stronę, gdzie powinna leżeć różowo włosa, ale tej małej potwory nie było już w łóżku. Podniosłem się leniwie i ruszyłem na poszukiwania. Jednak wystarczyło wyjść do części dziennej. Haruno krzątała się po kuchni, robiąc jakieś kanapki, a na wyspie kuchennej stały
dwa kubki z kawą. Podszedłem tam bezszelestnie i zacząłem przyglądać się ruchom dziewczyny. Ta, smarując masłem bułki, podśpiewywała sobie jakiś stary rockowy kawałek i kołysała w rytmie piosenki biodrami. Nie powiem, całkiem miły widok. Tym bardziej, że nadal miała na sobie tylko mój t-shirt, który przy jej ruchach ledwo zakrywał to, co powinien. Zadziorny uśmieszek wdarł się na moje usta.

-Miły widok z rana – powiedziałem zachrypniętym głosem, siadając na stołku barowym.

Sakura podskoczyła i odwróciła się do mnie błyskawicznie. Posłałem jej wymowne spojrzenie i przejechałem wzrokiem po jej sylwetce, na co natychmiast się zarumieniła i spuściła wzrok.

-Wystraszyłeś mnie – powiedziała podchodząc do wyspy i stawiając na blacie talerz pełen kanapek.

-To ciebie można wystraszyć? Codziennie dowiaduję się o tobie czegoś nowego.

-No proszę. Kto by pomyślał – powiedziała z szyderczym uśmiechem, siadając na stołku naprzeciw mnie. – W Uchiha Sasuke tli się cos, niby poczucie humoru.

Wzruszyłem ramionami i wziąłem się za kanapki, które swoja drogą całkiem smaczne były. Różowa też się już nie odezwała, więc śniadanie zjedliśmy w ciszy.

-To, co? Odwieziesz mnie w końcu do domu, czy zamkniesz tu do śmierci? – mruknęła odnosząc naczynia do zlewu. Nie mogłem się powstrzymać od śledzenia jej każdego ruchu.

-W sumie niegłupi pomysł – stwierdziłem po namyśle. Nie pogardziłbym takim widokiem, co rano. – Przynajmniej ktoś by mi śniadanie robił.

Ta tylko prychnęła i poszła do pokoju po swoje rzeczy. Chwilę potem skierowała się bez słowa do łazienki. Pozmywałem po sobie, ubrałem się i włączyłem telewizor, w oczekiwaniu, aż ta mała cholera się wyszykuje.

Kiedy pojawiła się w drzwiach, wyłączyłem sprzęt i ruszyłem po swój plecak.

-Zabierz rzeczy i możemy jechać. Mam sprawę do załatwienia w 19 dzielnicy, więc pozwolisz, że po drodze wjedziemy do znajomego.

-Nie ma sprawy – założyła kurtkę i porwała z fotela swoja torbę. Musiałem na nią zaczekać w korytarzu, zanim zawiązała te piekielne buty. Że też zachciało jej się ubrać aż tak wysokie glany. Kiedy w końcu była gotowa zabrałem kaski, zamknąłem drzwi i zjechaliśmy na dół windą.

Gdy wyszliśmy przed blok, Sakura zatrzymała się kilka kroków od motoru i spojrzała na niego nieufnie. Minąłem ja bez słowa i wsiadłem na niego. 

-Uch, czy ty naprawdę nie mogłeś znaleźć sobie innej formy transportu – mruknęła, kiedy ruchem głowy kazałem jej wsiąść na maszynę. – Samochód, rower, hulajnoga. Cokolwiek byle nie ta piekielna maszyna.

-Samochód został u Obito – chciało mi się śmiać. – Wiesz zawsze to lepsze niż autonogi.

-Nie byłabym taka pewna – mruknęła pod nosem i usiadła, mocno mnie obejmując.

-Co tam mamroczesz?

-Jedźże już i nie gadaj – warknęła w odpowiedzi.

Spełniłem więc jej prośbę, a na wyjeździe na główną drogę gwałtownie przyspieszyłem, na co Haruno tylko mocniej mnie objęła.

###

Jechaliśmy już ponad pół godziny, kiedy brunet zjechał w boczną ulicę w 19 dzielnicy. Okolica wydawała mi się znajoma, ale dopiero, gdy Sasuke zatrzymał motor, ogarnęłam gdzie się znajdujemy.

-Shika? Do czego on nam?

-Zobaczysz – powiedział zanim ruszył w stronę drzwi.

Dogoniłam go i już idąc łeb w łeb, zastanawiałam się, czego on chce od Nary. Musiało to na pewno mieć związek ze sprawą, bo Shikamaru był kiedyś wmieszany w parę zleceń.

Uchiha zapukał do drzwi i po chwili otworzyła nam wysoka, szczupła blondynka, o bystrych, zielonych oczach.

-Tem? – wymsknęło mi się, a dziewczyna skierowała uwagę na mnie.

-Okej, wiem, co ten palant tu robi, ale skąd ty się tu wzięłaś? – pytała wpuszczając nas do środka.

-Długa historia – ucięłam. – Ale ty tu?

-Mieszkam z tym leniem patentowanym od dwóch lat – mruknęła prowadząc nas schodami w dół do wielkiej piwnicy, w której zazwyczaj można było znaleźć Nare, śpiącego na rozłożonej starej kanapie.

Zeszliśmy do małego pomieszczenia, które można by nazwać mini salonem. Temari ruszyła do drzwi naprzeciwko.

-Poczekajcie tu chwile – mruknęła i weszła do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi.

-O co tu chodzi? – mruknęłam z pretensją.

-Trzeba nam kogoś, kto pomoże ulotnić się z festiwalu i miasta niezauważonym – mruknął. – Nara już od dawna przestał pomagać organizacji, o czym dobrze wiesz. Nie ma też żadnego zagrożenia, bo Madara tak, jak się umawiali, nie śledził go po odejściu.

-To rozumiem – czy on naprawdę ma mnie za taką kretynkę? – Temari?

-Nie wiem, kiedy i jak, ale tak jak wszyscy podejrzewali, spiknęli się. Jakiś czas po tym, jak Gaara zniknął bez śladu, a Kankuro wyjechał na te swoje kochane studia. Po tym, jak zwiałaś, Nara stwierdził, że skoro są ze sobą tak długo, a ona spędza tu sporo czasu, to równie dobrze może się wprowadzić. Tyle wiem.

-Gaara jeszcze się nie znalazł? – Miałam mętlik w głowie. W końcu ten koleś zniknął niecały rok przed moją ucieczką, a na pewno nikt go nie dopadł. Na to był za dobry.

-I raczej nie znajdzie. Rodzeństwo już tego dopilnuje – mruknął. – Madara wyczuł w nim kreta, dlatego Kankuro wyjechał, prawdopodobnie do niego a Temari została, żeby trzymać rękę na pulsie i w razie czego zawiadomić ich w porę.

Naszą rozmowę przerwał Nara, który właśnie wszedł do pomieszczenia. Miał na sobie luźną koszulkę i krótkie spodenki, a rozpuszczone, długie włosy i zaspane oczy świadczyły o tym, że nie zmienił sowich nawyków. Za nim pojawiła się Temari.

-Okej, w czym problem, bo raczej wątpię, że przychodzicie tu w odwiedziny.

-Mamy interes – mruknął Uchiha.

-I znowu ten twój uśmieszek. Zawsze, kiedy go widzę, kroi się cos upierdliwego – mruknął z miną cierpiętnika. – Chodźcie za mną.

Ruszył w kierunku drugich drzwi umieszczonych na przeciwległej ścianie pokoju. Za nimi znajdowało się jego „centrum dowodzenia”, jak zawsze je nazywałam na misjach. Nara usadowił się na fotelu przy monitorach, a nasza trójka rozsiadła się na kanapie, stojącej pod naprzeciw nich.

-To, o co idzie?

-Potrzebujemy pomocy – zaczął Sasuke. – W piątek wieczorem musimy niezauważeni wydostać się ze szkolnego festynu, a w sobotę z miasta i dotrzeć do Kioto bez wiedzy Madary.

-Czekaj, bo czegoś tu nie rozumiem. Jacy my? Nie chciałeś przypadkiem jej zabić – Temari popatrzyła na nas w niezrozumieniu. – W końcu ta róża była od ciebie.

-Sytuacja się skomplikowała. Musimy się tam dostać oboje.

-I ja mam dopilnować, żeby żadna z kamer was nie zarejestrowała, tak? –  Nara odwrócił się do monitorów i zaczął sprawdzać cos w systemach. – Da się zrobić, ale do domu cię Uchiha nie puszczę. Nie chce mi się pieprzyć z systemami na twoim osiedlu. Będziesz musiał w piątek przenocować u Wiśni.

-Nie ma problemu – mruknął z uśmieszkiem, który mi się nie spodobał. – Wisi mi jedną nockę.

Na te słowa Nara i Sabaku spojrzeli na nas podejrzliwie. Myślałam, że go uduszę. Że też ten cholerny drań musiał przejąć humor brata.

-Okej nie będę wnikał – stwierdził Nara i wrócił do swojej roboty. – W sobotę będzie trochę trudniej. Jak mniemam macie już jakiś plan?

-Kioto, piąty posterunek, hotel w drugiej dzielnicy.

-Dobra da się zrobić – mruknął odwracając się do nas, po chwili grzebania w danych.

-I jeszcze jedno. Dasz radę znaleźć Kisame? – podniosłam na niego wzrok. Po co mu w tej chwili Hoshigaki?

-Raczej wątpię. Ten gość zbyt skutecznie potrafi znikać.

-Ta myślałem – mruknął Uchiha, po czym zaczęli omawiać z Shiką szczegóły.

Nagle cos przyszło mi do głowy. Mimo wszystko nie mięliśmy pewności, że schowamy się przed okiem Madary. A te dokumenty, które mięliśmy ze sobą, to prawdopodobnie jedyna kopia. Co jeśli cos by się nam stało? Kto, by go wkopał?

-Shika –wtrąciłam się gdy kończyli ustalać wszystko z Sasuke. – Mam do ciebie jeszcze jedną prośbę. Nigdy nie wiadomo, jak to wszystko się potoczy. Madara nie ma pojęcia gdzie jesteś prawda?

-No niby tak.

-Mógłbyś skopiować na dysk dowody, a w razie wypadku znaleźć kogoś, kto dostarczy je Hatake na piąty posterunek?

-W razie czego ja to zrobię – odezwała się Temari. – Ten skurwysyn ściga Gaarę już od jakiś czterech lat. Przez to muszą się z Kankuro ukrywać.

-To byłoby najlepsze rozwiązanie – posłałam jej uśmiech.

Podeszłam do Nary ze skrzynką i penem. Chłopak szybko się z tym uporał i zrobił kopię papierów. Chwilę po tym zaczęliśmy się zbierać.

-Wiszę ci przysługę Nara – mruknął Sasuke w przedpokoju. – W razie czego, wiesz gdzie mnie szukać.

-Spokojnie, zgłoszę się po spłatę długu. A zapomniałbym. Gracie na festiwalu z Saiem i Naruto?

-Cos z nimi nie tak? – spytałam.

-I tak i nie – stwierdziła Tem. – Ale na Shimure radzę uważać. Ma jakieś powiązania z tą pieprzoną organizacją. Nie wiemy dokładnie, jakie, ale może wam zagrozić.

-A Naruto?

-On trzyma z nami. Pomoże się wam stamtąd wymknąć, tak, żeby żaden z ludzi Madary nic nie zauważył.

-Ten kretyn? – chyba jeszcze wielu rzeczy nie wiedziałam o swoim otoczeniu. – Cos mi mówi, że ominęło mnie o wiele za dużo.

-Dobra spadamy – wciął się brunet. – Muszę cię jeszcze odwieźć, a wcale nie mam blisko do domu.

-Nas chyba też dużo ominęło – napomknęła Sabaku z szelmowskim błyskiem w oku. – Od kiedy nie chcesz jej zabić?

-No nie powiedziałabym, że nie chce – burknęłam. – Znęcał się wczoraj nade mną psychicznie, nie dając zejść z tej cholernej maszyny przez jakieś trzy godziny, a dzisiaj próbował wywołać u mnie zawał, pędząc jak jakiś wariat po drogach.

-Gdybym chciał cię zabić to zrzuciłbym cię z motoru, albo zadźgał w nocy. Chociaż nie.

-Nie? – zdziwiłam się.

-Po duszeniu łatwiej pozbyć się dowodów – mrugnął do mnie okiem, na co odpowiedziałam mu kuksańcem w żebra.

-Ciekawa z was parka – Nara przerwał naszą krótką utarczkę. – Masz zamiar ją tak dręczyć przez cały tydzień?

-Zakładam, że tak – odpowiedziałam za niego, wzięłam kask z komody i pożegnałam się z nimi. Sasuke wyszedł tuż za mną.

Po jakiś dziesięciu minutach brunet zatrzymał się pod moim domem. Zsiadłam z motoru i podałam mu kask.

-Nie zapomnij o jutrzejszej próbie i... – zawahałam się na moment.

-I?

-Dzięki – mruknęłam pod nosem, pocałowałam go w policzek i prawie pędem ruszyłam do drzwi. Dopiero, kiedy je zamknęłam usłyszałam ryk motoru, który z każdą chwilą przycichał.

Zjechałam po nich w dół i głęboko odetchnęłam. Musiałam się jakoś na niego znieczulić, bo po tygodniu zostałabym chodzącym kłębkiem nerwów. Zdjęłam buty, powiesiłam kurtkę na wieszak i ruszyłam swojej sypialni. Tam rzuciłam torbę na fotel i przebrałam się w wygodne, czarne leginsy i niebieską flanelową koszulę.

Zeszłam do kuchni, wyciągnęłam z szafki paczkę chipsów i miskę. Ruszyłam do salonu, gdzie z gabloty porwałam jeszcze szklankę i zostawiłam to wszystko na małym stoliczku przed kanapą. Podeszłam zdecydowanym krokiem do barku i wyciągnęłam nie napoczętą jeszcze butelkę whisky. Tak zaopatrzona rozsiadłam się z kocem na wcześniej wspomnianym meblu i włączyłam jakiś serial komediowy. W końcu miałam chwilę spokoju od swoich popapranych uczuć. 

Ohayo!
Oddaję w wasze rączki nową część Przeszłości, tym razem o wiele krótszy, za co przepraszam.
Jest to post wyjątkowy i to nie ze względu na tekst, a na okazję. Otóż dokładnie wczoraj minął pełniutki rok od opublikowania pierwszego postu na tym blogu.
Jest to dla mnie wielkie osiągnięcie, gdyż nie przypuszczałam, że  będzie on istniał więcej niż 3-4 miesiące. Jednak dzięki wam nadal go prowadzę. Gdyby nie wasze wejścia i komentarze nie wytrwałabym tak długo. 
Dlatego chcę wam podziękować za to wszystko. Wasze wparcie i motywacja znaczą dla mnie bardzo dużo.
Chciałabym szczególnie podziękować mojej kumpeli Sysce -> Yumiko Sasaki, która już nie raz pomogła mi z fabułą, jak i sprawdzała teksty. A od jakiegoś czasu również wspomaga mnie komentarzami. ;)
Dziękuję też ann zwill, za wszystkie kopy moralne i za tą jedną umowę dotyczącą dziesięciu zdań dziennie. Gdyby nie to, nie ruszyłabym ze Smoczą z kropki. Była też pierwszą osobą, która skomentowała post na tym blogu i przekonała mnie to kontynuowania Smoczej.
Dziękuję wszystkim razem i z osobna za te komentarze, bo za każdym razem pomagały mi się zmotywować, a czasem poprawić. 
Mam nadzieję, że uda nam się ze sobą wytrzymać kolejny rok :D
Do następnego ;D