Miłosć jest Mordercą 1.Ofiara

Edogawa, 8 dzielnica, godzina 2:13

W pogrążonym w mroku pokoju rozległ się irytujący dźwięk telefonu. Mężczyzna leżący na łóżku odruchowo sięgnął do budzika, który stał na szafce nocnej. Kiedy jednak dźwięk nie ustawał, uchylił z trudem powieki i spojrzał na wyświetlacz komórki, na którym ujrzał dobrze znaną, roześmianą twarz przyjaciela. Przeklął i z
trudem usiadł na brzegu łóżka, biorąc do ręki nieznośne urządzenie.

-Czego?! – warknął odbierając połączenie.

-Czyżbym cię obudził? – usłyszał parsknięcie.

Szatyn rzucił szybkie spojrzenie na cyfrowy zegar wieży. Jęknął przeciągle z powrotem opadając na poduszki, ściągając tym uwagę białego wilczura, czatującego tuż przy drzwiach do pokoju.

-Jest druga w nocy debilu! – mruknął z pretensją. – Aż tak ci brakuje mojego towarzystwa, że musisz wydzwaniać do mnie po nocach?

-Wybacz mi leniu, ale robota wzywa – głos mężczyzny spoważniał. – Wiem, że miałeś mieć dzisiaj wolne, ale brakuje ludzi i Kakashi kazał mi po ciebie zadzwonić.

-Dobra – mruknął zrezygnowany. – Gdzie mam przyjechać?

-Stare osiedle w piątej dzielnicy, druga ulica. Raczej pamiętasz gdzie.

-Jakbym mógł zapomnieć nasze ulubione zachodnie obrzeża Edogawy? – zapytał ponuro.

-Pospiesz się.

-Jasne – warknąl ironicznie. – Jakimś magicznym sposobem przejadę 3 dzielnice w 10 minut.

Szatyn usłyszał w słuchawce śmiech Uzumakiego.

-Kakashi każe wyrobić ci się w pół godziny. Inaczej będziesz czyścić kible na komisariacie.

-Będę za to cholerne pół godziny – warknął i się rozłączył. – Szykuj się Akamaru. Jedziemy do roboty.

Wstał z łóżka i ruszył powolnym krokiem do łazienki, a białe psisko podreptało tuż za nim. 10 minut później ubrany w mundur z niedojedzoną kanapką w ręce wsiadał do samochodu.

-Przysięgam, że jak Shika wróci z urlopu to ukręcę mu łeb – mruczał pod nosem gnając ciemnymi uliczkami 7 dzielnicy.

Edogawa, 5 dzielnica, godzina 2:38

Gdy wjechał na drugą ulicę, od razu w oczy rzuciły mu się czerwono-niebieskie światła radiowozów i grupka ludzi stojąca przed jednym z ogródków. Zaparkował samochód naprzeciwko obleganego domu i wysiadł wypuszczając przy okazji psa, niemal natychmiast zostając odnalezionym przez czujne spojrzenie niebieskich oczu.

-Rusz się Kiba! – krzyknął blondyn. – Będą go zaraz zabierać.

Inuzuka od razu zauważył, że humor Uzumakiego zmienił się diametralnie od jego telefonu, co tylko utwierdziło go w przypuszczeniach. Podszedł do niego szybkim krokiem i razem weszli do budynku.

-Hidan Yuga, lat 32, żadnej rodziny, 2 lata w zawiasach za napaść – zaczął wymieniać. – Prawdopodobnie należał do bandy Akatsuki.

-Ma liczby? - spytał Inuzuka

-Trzynastka – Naruto przeprowadził przyjaciela przez ciemny korytarz, wprowadzając go do salonu. – Kartka też była. Jak widać nasz stary kumpel nadal bawi się z nami w kotka i myszkę.

Kiba rozejrzał się po pomieszczeniu, do którego weszli.

-Znaleźliście jakieś odciski?

-To, co zawsze – mruknął Uzumaki zrezygnowanym tonem. – Zero odcisków, włosów, śladów genetycznych, wskazówek. Łuski też nie ma. Ten sam schemat, co zawsze - liczby na karku i kartka obok.

-Co tym razem?

-„całą”

-Czyli znów nic ciekawego – mruknął szatyn.

-Kiba. W końcu jesteś – w pomieszczeniu zjawił się Hatake. – Naruto pewnie już przedstawił ci całą sytuację – Inuzuka kiwnął twierdząco głową

-O której to się stało? – dopytał jeszcze.

-Cos koło 23:50. Dokładniejsze dane dostaniesz jutro – stwierdził ponuro czarno oki. - Zazwyczaj nie można go było zastać w domu przed 20:00. Ludzie mówią, że rzadko ktoś go odwiedzał. Jeśli już to same panienki, względnie jakieś typy spod ciemnej gwiazdy, ale to już w drodze wyjątku. Dzisiaj nikt nie widział, żeby ktokolwiek u niego był. Nie słyszeli też żadnej awantury, ani strzału – Hatake kontynuował wypowiedź.

-Czyli to, co zawsze – stwierdził szatyn, po czym odpłynął myślami do ostatnich 12 zabójstw.

Schemat powtarzał się dokładnie za każdym razem i oprócz dwóch wyjątków ofiarami byli sami mężczyźni, z czego czterech prawdopodobnie należało do narkotykowego kartelu Akatsuki, tak jak jedna z kobiet. 26-latek nie mógł znaleźć żadnego powiązania między tą piątką, a pozostałą siódemką ofiar.

-Kiba – Naruto potrząsnął przyjacielem – Ten Ten dzwoniła. Znalazła cos o Akatsuki. Jedziemy na komisariat. Poradzisz sobie bez nas Kakashi?

-Gorsze rzeczy się robiło. Chociaż Shikamaru będzie miał przesrane jak tylko wróci – mruknął Hatake.

Edogawa, 10 dzielnica, Komisariat godzina 3:03

-Co dla nas masz? – zapytał na wejście Inuzuka.

-O cześć Ten Ten. Co tam u ciebie? – mruknęła dziewczyna. – Nauczysz ty się kiedyś?

-Musisz mu wybaczyć – wtrącił Uzumaki, wieszając się na ramieniu Kiby. – Wiesz jak z nim jest, jeśli chodzi o tą sprawę.

-Tak, tak. Niech już wam będzie - naburmuszyła się, ruszając w stronę biurka zawalonego różnymi papierami..

-To, co znalazłaś? – tym razem odezwał się szatyn.

-Cudem udało nam się dostać do tej pieprzonej bazy danych tych gnojków – warknęła z irytacją biorąc do ręki jedną teczkę. – Zaczynając od początku, to wiadomo już, że ta piątka i ten z dzisiaj należeli do tej szajki. Teraz z pierwotnego składu została ich czwórka. Mam ich imiona i wiek, ale żadnych nazwisk, zdjęć, informacji o miejscu pobytu, czy jakiejkolwiek rodzinie. Z danych wynika, że brakuje im ludzi i transport heroiny stoi pod znakiem zapytania. Część danych została usunięta, a część musi dostać w ręce Shika. Nikt inny tego nie rozszyfruje. Reszta to nic nie warte wzmianki o starych dostawach. Tu masz wszystko dokładnie rozpisane. Trzymaj – powiedziała, podając mu cienka białą teczkę, którą trzymała w rękach.

-Dobre i tyle – mruknął Kiba. – Możesz mi podesłać później wyniki sekcji?

-Jasne. A i dzwoniła Hana. Wpadnie po Akamaru cos po 13:00.

-Dzięki – krzyknął już za drzwiami do biura przyjaciółki. – Naruto rusz dupę do Gaary i dopytaj się czy na pewno niczego nie znaleźli.

-Nie ma sprawy. Za to ty przejdź się do Kakashiego po zeznania świadków. Mówił też cos o tym, że znaleźli jakieś papiery z tego napadu, za który ofiara miała zawiasy – powiedział i ruszył schodami na piętro.

Kiba zawołał Akamaru, który postanowił przespać się w jego gabinecie i ruszył korytarzem do biura komendanta.

Biuro Kakashiego

-Co znaleźliście? – Kiba wparował do gabinetu.

-Usiądź młody – szaro włosy mówiąc to sięgnął po papiery leżące na biurku i podał je Inuzuce. – To są dowody, których trzy lata temu zabrakło – dodał ponuro.

-Ale to są przecież zeznania 7 świadków – powiedział przeglądając kartki. – Jak ofierze udało się uniknąć dożywocia? – Kiba nie wierzył w to, co widział.

-Ludzie prawdopodobnie zostali zastraszeni i w zeznaniach naopowiadali, że napadł na dziewczynę i chciał wyciągnąć od niej kasę. Okazuje się jednak, że w napadzie brało udział 9 osób, nie jedna. I jakby tego było mało jedna kobieta stała na czatach. Nie rozumiem jak mogła to robić, skoro praktycznie obok gwałcono i katowano 14-letnią dziewczynkę.

-Przecież to jest chore. Jak można tak napaść na bezbronną dziewczynę – Kiba wpatrywał się z niedowierzaniem w kartki, które trzymał w rękach. – Wiadomo, kim była?

-I tu właśnie zaczynają się schody – szaro włosy westchnął ciężko. – Informacje na jej temat kończą się na jej wieku i rysopisie stworzonym przez świadka. Po wszystkim miała tak zmasakrowaną twarz, że nikt nie mógł jej rozpoznać. Co prawda dzięki rysopisowi jakaś starsza kobiecina przypomniała sobie jej imię, bo często bywała u niej w sklepie, jednak nigdy nie spytała jej jak się nazywa. Podała nam jeszcze jej wiek. Nie ma jej w bazie policyjnej, ani lekarskiej. Wyraźnie widać, że ktoś chciał zatuszować jej istnienie. Nie wiadomo o niej nic więcej, a to akurat by się nam przydało. Wszystko wskazuje na to, że jej dane mogą nas zaprowadzić do naszego mordercy.

-Jak to?

-Widzisz, wszyscy świadkowie, których tutaj masz to pierwsze ofiary tej maskarady i to z kartek znalezionych przy nich mamy zdanie „Skoro się tylko przyglądali też powinni umrzeć.”

-Czyli ktoś mści się na winnych – mruknął do siebie Kiba. – Dobra zabiorę to do domu i jak się prześpię, przejrzę i postaram się cos znaleźć.

-Tylko nie zapomnij wpaść do swojego biura po wyniki sekcji. Powiem Ten Ten, żeby zostawiła ci je na biurku. Jutro masz wolne, ale wpadnij tu na godzinkę. Shikamaru wraca, a ty najlepiej mu wyjaśnisz całą sytuację.

-Jasne. Podrzucę je, jak Hana zabierze Akamaru do klinki.

Edogawa, 8 dzielnica, godzina 13:07

Ze snu wyrwało go mocne walenie w drzwi. Już drugi raz w ciągu jednego dnia zabrano mu przyjemność przebywania w krainie Morfeusza i już drugi raz miał ochotę zabić sprawcę. Dopiero kiedy zobaczył siostrę w drzwiach, spojrzał na zegarek i walnął się otwarta ręką w czoło.

-Akamaru gotowy? – rozbrzmiał jej roześmiany głos.

-Widzisz... – Kiba podrapał się w zmieszaniu po głowie.

-Błagam. Znowu zaspałeś?

-Jak by cię o drugiej w nocy wzywali do roboty, to też byś miała problem z wstawaniem – naburmuszył się, przepuszczając brunetkę w drzwiach.

-Dobra, dobra – machnęła na niego ręką. – Idź go spakuj, bo na drugą muszę z nim być w klinice. Inaczej mama nas zabije.

-Daj mi 10 minut – mruknął i skierował się na powrót do sypialni.

Kiedy wrócił z psem i wszystkimi potrzebnymi rzeczami, Hana siedziała w kuchni, z nogami założonymi na stół, obserwując przez okno okolicę. Kiba odłożył torbę i podszedł do siostry, zrzucając jej nogi na dół i tym samym kończąc jej spokojną kontemplację otoczenia.

-Ej! Ładnie to tak traktować starszą siostrę, młody?!

-Starszą? – roześmiał się – Chyba tylko z daty.

-Gdyby nie to, że mama ukręci mi łeb, to bym cię...

-Tak, tak wiem – przerwał jej podając przy tym torbę. – O której go jutro zwrócisz?

-Pewnie cos po trzeciej, ale w razie co odstawie go prosto na komendę.

-Dzięki – uśmiechnął się do siostry.

-Nie ma sprawy. Tylko nie zapomnij wstąpić na dniach do kliniki po wszystkie wyniki – przypomniała mu kierując się w stronę drzwi wejściowych.

-Postaram się zapamiętać. Na razie – mruknął zamykając drzwi za siostrą.

Ohayo!

I oto pierwszy rozdział. 

Muszę się wam jednak do czegos przyznać.

Otóż nie wygląda on tak jak na początku zakładałam. W sumie to miał się kończyć troszkę inaczej i być dłuższy, ale moja głowa biega teraz na trochę innych torach. Tak więc częsć, którą pisałam do tego rozdziału dostaniecie w rozdziale drugim, gdyż zostawiając to w tym zaczęłabym nowy wątek, który trzeba by rozpisać, a ja nie bardzo wiem jak przelać mysli na papier.

Co do tego rozdziału, to można go uznać za to nudne wprowadzenie, przez które trzeba przebrnąć. No wiecie, poznajemy postacie, miejsca, fakty, które bohaterowie znają. I w drugim rozdziale będzie podobnie, ale dojdzie parę ciekawszych faktów i osób. Kto wie może i dostaniecie początek jakiejs akcji, może morderca popełni błąd, a może nie stanie się nic ciekawego. Tego nie zdradzę.

Wiem, że z moich słów nie wynika żaden gram entuzjazmu, ale jestem trochę zła na tą blokadę, która mnie dopadła. Mam jednak nadzieję, że rozdział jako tak wam się spodobał, gdyż to mój pierwszy kryminał i trochę się cykam, że go spieprzę na całej linii.

Jesli chodzi o następną notkę to dostaniecie Małżeństwo. Tego jestem pewna na 100%, bo tylko przy tym opowiadaniu nie mam większych problemów.

To chyba wszystko. Do następnego :D