Smocza Księżniczka 4.Smoczy Płomień

-Widzisz nie bez powodu dowiedziałaś się o istnieniu jaskini. Już wtedy wiedzieliśmy, że nie jesteś zwykłą dziewczyną. Posiadasz moc, kóra ukazuje się raz na 100 lat.
-Niko, o czym ty mówisz? Jacy my?

-Daj mi dokończyć. – Niko westchnął ciężko – My, czyli ja, Aron i Karin. Pamiętasz jak po ciężkiej misji wylądowaliśmy w szpitalu? – skinęła głową – Wtedy z twoimi wynikami było coś nie tak. Karin postanowiła to sprawdzić. Dopiero, gdy zajrzała do ksiąg pierwszego władcy zrozumiała, co się dzieje. Jako, że Aron był twoim opiekunem powiedziała mu o tym.

-A ty? Jak ty się dowiedziałeś?

-Podsłuchałem ich rozmowę. Potem sami mi o tym powiedzieli. Miałem na ciebie uważać i w razie czego obronić. Tyle, że ty z wiekiem się rozwijałaś i moja rola spadła do obserwowania cię i strzeżenia sekretu. W końcu mi zaufałaś i zostaliśmy przyjaciółmi. Do incydentu z porwaniem sądziłem, że tylko ja, Aron i Karin o tym wiemy, ale jak widać informacje jakoś wyciekły. Ale teraz już nie ma znaczenia jak i przez kogo.

-W takim razie powiedz mi, co to za moc. – poprosiła, gdy chłopak nie odzywał się przez dłuższą chwilę

-Ta moc zwie się Smoczym Płomieniem. Legenda głosi, że to płomień smoka stworzył świat i jest odpowiedzialny za wszystko, co znajduje się na ziemi. Tą legendę potwierdza fakt, iż możesz panować nad czterema żywiołami. Aron powiedział ci o jaskini po to abyś kiedyś znalazła stworzenia ją zamieszkujące. Dzięki tej mocy władasz również nimi. Można powiedzieć, że jesteś ich królową. Chociaż cię nie znają są ci podporządkowane, ich obowiązkiem jest spełnianie twoich poleceń. Mają też chronić cię, nawet za cenę swego życia. To chyba tyle, jeśli chodzi o samą moc.

-Jest coś jeszcze? – Dalia zaczynała się gubić w opowieści przyjaciela.

-Jest. I to wcale nie jest dobra wiadomość. Akito próbuje dostać tą moc. Nie wiem jaki dokładnie ma w tym cel, ale jeśli dopnie swego dobrze się to nie skończy. W dodatku za to, że zabiłem jego syna, chce odebrać ci życie. Gdy pierwszy raz usłyszałem o twojej wyprawie, obiecałem sobie, że choćby siłą, ale zaciągnę cię z powrotem do wioski. Jednak po tym incydencie stwierdziłem, że muszę iść z tobą i cię chronić.

-Skoro chciałeś mnie chronić powinieneś zatrzymać mnie w Arel i wszystko mi wyjaśnić.

-To zły plan. Jak się okazało dobrze wiedzieli gdzie mieszkasz, gdzie wychodzisz, na jakim polu trenujesz. Tylko kiedy byłaś poza wioską nie mogli cię namierzyć. Ktoś w wiosce musiał cię obserwować. Nie zawsze mogłem być obok, więc nie wiem, kto to był. Wtedy pomyślałem, że kiedy opuścimy wioskę na dłużej, nie będą mogli cię znaleźć. Widać pomyliłem się. Skoro ja wiedziałem, że się przygotowujesz, to ten kto cię obserwował też musiał to zauważyć.

Dalia nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Teraz wszystko składało jej się w całość. Nadopiekuńczość Arona, pomoc Karin, obecność Niko, jego dziwne zachowanie po powrocie rok temu i jego reakcja z poprzedniej nocy. Wiedziała, że Akari nie okłamałby jej w takiej sprawie. Zdawała sobie też sprawę z tego, że chłopak ma rację i gdyby nie ta wyprawa, pewnie już by nie żyła.

-Chyba powinniśmy już iść spać – brunet wyrwał ją z rozmyślań. – Za dużo wrażeń jak na dzisiaj. Zresztą musimy jak najszybciej dotrzeć do tej jaskini. Jeśli będziesz miała smoki to będziesz bezpieczniejsza. Musimy też pozbyć się Akito. Weź łóżko, a ja kimnę się na fotelu.

-Nawet o tym nie myśl – oburzyła się. – Łóżko jest duże, więc zmieścimy się oboje. Nie próbuj teraz zgrywać szlachetnego rycerzyka, który dba o moją czystość.

-Ależ wielmożna księżniczko to nie wypada – odpowiedział z szelmowskim błyskiem w oku.

-Przestań marudzić i kładź się. Przecież nie gryzę – warknęła

-Ok. Tylko nie bij – złożył ręce w geście obronnym i głośno się roześmiał, czym rozładował poważną atmosferę. Zgasił światło i każde z nich ułożyło się na swojej połowie, powoli odpływając w krainę Morfeusza.

„Słyszę krzyki i brzęk uderzającej o siebie stali. Ktoś mnie woła. Biegnę w stronę, z której dochodzi głos Rainera. Po chwili biegu potykam się o coś i ląduję na ziemi. Patrzę na moją przeszkodę i zamieram. Na ziemi leży Dan z wbitymi w plecy trzema strzałami. Próbuję się od niego oddalić, ale wpadam plecami na drzewo. Cały czas patrzę w jego nadal otwarte, ale już pozbawione tych radosnych ogników oczy. Martwe oczy. Naglę znów słyszę krzyk Rainera, wołającego, bym uciekał. Zrywam się więc z ziemi próbując wymazać widok martwego Dana z pamięci. Biegnę w stronę Rainera. Boję się, że i on może zginąć. Nie słucham, już poleceń. Biegnę, żeby go uratować. Wybiegam z lasu i widzę jak Rainer jest duszony przez jakiegoś gościa w kapturze. Rzucam się biegiem w ich stronę, ale jestem za daleko. Widzę, że napastnik wyciąga miecz i się zamachuje. Próbuję narzucić sobie szybsze tępo, ale wydaje mi się, że nie ruszyłem nawet o metr. Błagam Boga, żebym zdążył. Nagle widzę błysk. To stal migocze w świetle księżyca. Właśnie uświadamiam sobie, że nie zdążę. Są za daleko. Jednak nadal próbuję. Rainer znów krzyczy. Każe mi się stąd zabierać, ale ja nie mogę go zostawić. Ostatnie co widzę to ruch miecza i krew. Padam na kolana. Przecież mogłem go uratować, mogłem dobiec na czas i zabić napastnika, mogłem uchronić Dana przed strzałami. Mogłem, ale tego nie zrobiłem. To moja wina, to przeze mnie nie żyją. Nagle słyszę krzyk. Tyle, że na polanie już nikogo nie ma.”

Dalię obudził krzyk. Zerwała się na równe nogi i zauważyła, że to Niko. Chłopak rzucał się po łóżku krzycząc „To moja wina”. Bez chwili wahania usiadła okrakiem na wciąż śpiącym przyjacielu i przygwoździła jego ręce do poduszki na wysokości głowy. Niko nadal próbował się wyrwać cały czas krzycząc, Kahuro przestraszyła się nie na żarty. Pierwszy raz widziała go w takim stanie i nie miała pojęcia, co zrobić.

-Obudź się – zaczęła krzyczeć. – Błagam cię Niko. Otwórz oczy. Do cholery proszę cię. Ocknij się.

W tej chwili Niko otworzył szeroko oczy i nabrał głośno powietrza tak, jakby właśnie wynurzył się z wody. Nie wiedział, co się dzieje i gdzie jest. Próbował się podnieść, ale uniemożliwiła mu to Dalia, jeszcze mocniej przyszpilając go do materaca. Wpadł w panikę.

-Spokojnie – dziewczyna próbowała go uspokoić. – To ja, Dalia. Miałeś zły sen. To tylko koszmar. Jesteś już bezpieczny. Uspokój się, błagam. Zrobisz sobie krzywdę. Oddychaj.

Niko zamknął oczy i wykonał polecenie. Powoli wracała mu świadomość tego, gdzie jest i co się działo zanim zasnął. Zrozumiał, że znowu wróciły koszmary sprzed roku.

-Przepraszam – wydyszał. – Nie chciałem cię wystraszyć. Ja...

-Nic nie mów – przerwała mu Kahuro. – Nic się nie stało.

Puściła ręce przyjaciela i zeszła z niego, ale nadal bacznie obserwowała każdy ruch Akari’ego. Niko za to podniósł się do pozycji siedzącej.

-Ale ja naprawdę...

-Już mówiłam – znów weszła mu w słowo. – Nie tłumacz się. Nic mi nie jest. Martw się lepiej o siebie. Musisz uspokoić oddech. Mogłeś zrobić sobie krzywdę.

Nic nie powiedział. Skinął tylko głową i zaczął wyrównywać oddech. Dalia nie odzywała się przez dłuższą chwilę, co nieco go niepokoiło. Bał się, że przez ten incydent, dziewczyna starci do niego zaufanie.

-Jak długo to trwa? – Jej głos wyrwał go z rozmyślań. Zdziwiło go, że o to pyta.

-Pierwszy raz zdarzyło się dwa dni po moim powrocie – zwrócił się do niej twarzą. – Męczyło mnie ze trzy miesiące. Leki nasenne nie pomagały. Terapia też nie przynosiła skutku. Wtedy też umarł Aron. Gdy zobaczyłem, w jakim jesteś stanie, starałem się ci pomóc. Skupiłem się na tobie i koszmary przestały mnie męczyć. Wszystko było dobrze do dzisiaj.

-Dasz radę zasnąć? – jej głos był pełen troski.

-Nie wiem – wymamrotał pod nosem.

-Musisz się przespać. Pamiętaj, że nie jesteś sam. Będę tu cały czas.

-Spróbuję. Dalia?

-Tak?

-Mogłabyś... – zawahał się.

-Mogłabym co? Spokojnie. Mów.

-Mogłabyś położyć się bliżej.

Zamurowało ją. Zastanawiała się, czy aby dobrze usłyszała.

-Yyy... Dalia? Wszystko w porządku?

-Y co? A, tak. Jasne – udało jej się wydusić.

Weszła pod kołdrę i przysunęła się do bruneta. Ten objął ją i przytulił się do niej. Dalia położyła głowę na jego ramieniu, a prawą rękę przerzuciła przez jego tors.

-Spij – szepnęła.

Sama zaczekała, aż Niko uśnie i dopiero wtedy pozwoliła sobie na to samo. 

Yo!

Tak jak obiecałam jest też kolejny rozdział Smoczej księżniczki. Postaram się wstawić za dwa tygodnie Racing is my life!, ale jesli wena mi nie wróci wstawię kolejny rozdział Małżeństwa po szkocku. Byłoby mi bardzo miło, gdyby ktos jednak wyraził swoją opinie w komentarzu. Nadal nie wiem czy podoba wam się to co piszę, dlatego tez proszę was o komentarze. To chyba wszystko. Do następnego.