Małżeństwo po szkocku Rozdział V: Witamy w Londynie

Po tygodniu spędzonym w Szkocji w końcu zatrzymaliśmy się przed miejskim domem mego męża. Był co najmniej dwa razy wyższy od wiejskich domów, do których przywykłam. Moje uszy raziły odgłosy wielkiego miasta – uliczny gwar, krzyki sprzedawców. Za to moją uwagę przyciągały witryny sklepów i kolorowe kramy.

Do środka wprowadził nas kamerdyner, uprzednio otwierając przed nami drzwi. W dość sporym holu czekała na nas służba, a Hatake przedstawił mnie z uroczystą powagą. Każdy z kolejno stojących przywitał mnie ukłonem lub dygnięciem. Byłam speszona całą tą sytuacją. Nie przywykłam do okazywania mi takich uprzejmości, tym bardziej, że większość służby była ode mnie starsza.

Gospodyni, pani Crowl, ubrana w czarną suknię, z przypiętym do paska pękiem kluczy, wystąpiła naprzód i zaprowadziła mnie do mojej sypialni. Rzuciłam jeszcze nieśmiały uśmiech Kakashiemu i zaczęłam wdrapywać się po schodach na górę. To, że Hatake odwzajemnił mój gest trochę mnie uspokoiło. Pani Crowl zaprowadziła mnie do dużego pokoju, który łączył się z jednej strony z sypialnią Hatake, a drzwi z drugiej prowadziły do łazienki. Odetchnęłam z ulgą, uświadamiając sobie, że Kakashi dotrzymał słowa i mieliśmy oddzielne pokoje.

Zanim pani Crowl wyszła, oświadczyła mi jeszcze, że ktoś za chwilę wniesie na górę moje bagaże oraz, że zaraz przyśle mi pokojówkę.

Gdy zostałam sam rozejrzałam się dokładniej po moim pokoju. Muszę przyznać, że pierwszy raz w życiu widziałam coś tak uroczego. Głównym punktem było tu wielkie, rzeźbione łóżko z baldachimem, zwieńczone herbem rodziny Hatake. Kominek znajdujący się naprzeciw zachwycał swą prostotą, a wyglądające bardzo wygodnie, czerwone fotele idealnie współgrały z kolorytem pościeli na łóżku. W rogu stała jeszcze pięknie rzeźbiona, ogromna szafa. Na ciemnej drewnianej podłodze leżał jasno różowy dywan, a ściany pomalowane na błękitny kolor, zachwycały żmudnie namalowanymi różyczkami. Z jasno różowego sufitu zwisał piękny kryształowy żyrandol, który odbijał płomienie świec stojących przy łóżku.

W parę minut później usłyszałam ciche pukanie do drzwi, co zmusiło mnie do tego, by skierować uwagę w ich stronę. W sypialni pojawiła się dość młoda pokojówka.

-Jestem Mary. Pomogę się pani rozpakować.

-Dziękuję ci, ale obawiam się, że niewiele będziesz miała z tym roboty – posłałam dziewczynie uśmiech, a ta zaraz otworzyła mój podróżny kufer i rozwiesiła wszystkie suknie w szafie.

-Łatwo temu zaradzić – odpowiedziała, gdy skończyła.

Cóż, nie myślałam o nowych strojach, ale rozumiałam, że jako lady Hatake będę zmuszona ubierać się elegancko. Nie chciałam jednak sama o nic prosić, wolałam poczekać na decyzję pana domu.

Kiedy zeszłam na parter udałam się do sporej sali jadalnej. Zauważyłam krytyczne spojrzenie Hatake, a gdy przeniósł swój wzrok na suknię, wyprostowałam się i z dumnie uniesioną głową zasiadłam przy stole. Prawdą było, że moja jedyna suknia wieczorowa była mocno znoszona i już dawno przestała być modna, ale pełna godności czekałam, aż mój towarzysz pierwszy zabierze głos.

-Pierwszą rzeczą jutro będzie wizyta u madame Hilarie. Potrzebujesz nowej garderoby. Sam dopilnuję, by zamówić wszystko, co będzie ci potrzebne. Przykro mi, że wcześniej o tym nie pomyślałem.

-Pan sam dopilnuje? – jego spokojne stwierdzenie lekko mną wstrząsnęło.

-Zapewniam cię, że znam się na tym i doskonale wiem, co dama powinna nosić – posłał mi cudowny uśmiech, przez które moje nogi momentalnie zwiotczały.

Zaczerwieniłam się i spuściłam wzrok. Nie chciałam mu teraz patrzeć w oczy. Nie cieszyłam się też z jutrzejszej wyprawy. Czułam, że będzie dla mnie bardzo kłopotliwa. Postanowiłam przekierować rozmowę na inny tor, gdy tylko doszłam do siebie.

-Nie wydaje mi się, bym poznała pańskiego sekretarza. Zakładałam, że praca dla rządu wymaga pomocy.

-Oczywiście. Naruto to wspaniały, młody człowiek. Jest trzecim synem lorda Namikaze oraz lady Uzumaki. Zaledwie trzy lata temu skończył Oxford. Jest bardzo inteligentny, ale trochę roztrzepany. Mimo to jest bardzo kompetentny, więc zakładam, że szybko go stracę przez szybkie awanse. Dzisiaj nie chciał się narzucać uważając, że zechcemy spędzić ten wieczór sami. Poznasz go więc dopiero jutro. To z nim będziesz się kontaktować w sprawach wydatków, czy też zmian, które chciałabyś zaprowadzić w domu. Mój zarządca ma nadzór nad kasą, ale ty będziesz się zwracać ze wszystkim właśnie do Naruto.

Zaoponowałam ostro na wspomnienie tego, iż mogłabym cokolwiek zmieniać w tym przepięknym domu, ale Hatake zignorował moje protesty.

-Dostaniesz również odpowiedni fundusz, który kwartalnie wpływać będzie na twoje konto. Jeśli przekroczysz ten budżet, po pieniądze zwracaj się do Naruto.

-Wystarczy mi, że mogę mieszkać w tym pięknym domu, i że kupi mi pan niezbędne rzeczy. Ale nie mogę przyjmować pieniędzy, to zbyt krępujące – wypowiedziałam, zanim zorientowałam się, że mogło to godzić w honor Hatake.

-Nonsens. Pieniądze będą ci potrzebne w różnych sytuacjach. Choćby, gdy zapraszana na partyjkę brydża, będziesz musiała mieć swoją pulę. Albo na jakieś luksusowe drobiazgi. Nie chcę, byś mi tym zaprzątała głowę – jego ostry ton tylko utwierdził mnie, że nie powinnam tak formułować swojej wypowiedzi.

Gdy tak przedstawił sprawę, nie pozostało mi tak naprawdę nic innego, jak się z nim zgodzić. Byłam pewna, że to sen, i że zaraz obudzi mnie twarda rzeczywistość. Zastanawiałam się, jak zdołam mu się odpłacić za wielkoduszność. Doskonale rozumiałam, jak kłopotliwa jest dla niego obecna sytuacja, a mimo to wcale tego nie okazywał. Nie dość, że był szalenie uprzejmy to i strasznie hojny. Postanowiłam poprosić panią Crowl o pokazanie domu, by sprawdzić czy jest coś, co mogłabym usprawnić, aby Hatake żyło się wygodniej. Czułam, że inaczej nie dam rady okazać mu swojej wdzięczności.

Kolacja była tak wspaniała, że nawet nie zapamiętałam, co właściwie zjadłam. Zauważyłam jedynie szybkość i sprawność, z jaką podawano kolejne potrawy. Po niesamowitym smaku każdej z nich domyśliłam się, że Hatake musi zatrudniać francuskiego kucharza, gdyż zwykły nie potrafiłby stworzyć takich pyszności. Kiedy ja zastanawiałam się, jaki deser wybrać, Kakashi rozsiadł się w miarę wygodnie na krześle i zapytał, kiedy miałabym ochotę zwiedzić dom.

Podniecenie i podróż ze Szkocji nieco mnie zmęczyły. Nadal czułam kołysanie karety na tych wszystkich wybojach. Chciałam powoli poznać dom i spokojnie zachwycać się jego pięknem. Sądząc po tym, co już zobaczyłam, reszta domu musiała prezentować się niezwykle.

-Chyba lepiej zaczekam z tym do jutra... – zawiesiłam głos, wahając się zadania pytania, które krążyło po mojej głowie.

Kakashi odczekał chwilę, a ponieważ dalej milczałam on odezwał się pierwszy.

-Czy masz na coś ochotę? Może mógłbym coś dla ciebie zrobić? – zapytał mnie.

-Jeśli to nie kłopot, to chciałabym zobaczyć pańską bibliotekę – mówiąc to obserwowałam jego reakcję, bojąc się by przeze mnie nie zmarnował zbyt dużo czasu.

-Moją bibliotekę? – zdążyłam wyłapać chwilowe zdziwienie na jego twarzy.

-Bardzo lubię czytać i pomyślałam sobie, że pańska biblioteka musi być wspaniała. Jeśli obiecam, że będę ostrożna, to czy będzie mi wolno z niej korzystać?

-Z przyjemnością pokażę ci bibliotekę. Możesz śmiało wybierać interesujące cię książki – powiedział, z dość tajemniczym uśmiechem. – Jeśli na półkach nie znajdziesz, czegoś interesującego, poproś Naruto, by to zamówił, albo kup sama. Jak widzisz, będzie ci potrzebna drobna sumka na własne potrzeby – dodał roześmianym głosem i wstał od stołu prowadząc mnie za sobą.

Otworzył rzeźbione w różne wzory, podwójne drzwi i przepuścił mnie pierwszą.

W myślach przyznałam rację Kakashiemu, że rzeczywiście drobna sumka mi się przyda, gdyż sama nic nie posiadałam, jednak gdybym wtedy wiedziała, co Hatake uznaje za drobną sumkę, chyba bym zemdlała.

Biblioteka przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Cały wielki pokój zajmowały od podłogi do sufitu półki z książkami. Niewielka drabina pozwalała dostać się do najwyżej ustawionych. Purpurowe, aksamitne zasłony nabierały blasku w świetle kominka, nad którym wisiał wspaniały obraz przedstawiający czarnego ogiera, który zdawał się serdecznie spoglądać na wchodzących. Po tym małym szczególe domyśliłam się, że Hatake uwielbia konie. Słyszałam od Kurenai, że jest doskonałym jeźdźcem i trudno mu dorównać. Miałam nadzieję kiedyś wybrać się z nim na polowanie, jednak zdawałam sobie sprawę, że taka myśl raczej nie przyjdzie mu do głowy.

Mój wzrok zatrzymał się na wielkim, mahoniowym biurku, które zawalone było różnymi papierami. Zaraz obok niego stał duży purpurowy fotel. Poza tymi meblami w pokoju stało jeszcze kilka krzeseł, a podłogę zdobił czerwono złoty dywan. Musiałam przyznać, że ta biblioteka była jednym z najpiękniejszym wnętrz, jakie dane mi było ujrzeć. Bez wahania podeszłam do półek i zaczęłam dotykać skórzanych grzbietów książek.

###

Z ciekawością obserwowałem jej reakcję. Szczere zainteresowanie moimi zbiorami bardzo mi się podobało. Czymś naprawdę bardzo intrygującym będzie możliwość przeprowadzenia z kobietą inteligentnej rozmowy nie zatrzymującej się w obrębie jej wyglądu.

-Czy mogłabym zabrać tę książkę na górę? – zapytała obracając się w moim kierunku.

-Interesują cię podróże? – byłem ciekawy widząc „Przewodnik po Italii” w jej ręce.

-Nigdy nie miałam okazji oglądać innych krajów na własne oczy. Książki pozwalają mi je zwiedzić i poznać – jej szczerość i uroczy uśmiech po prostu wybiły mnie z rytmu. Zaczynałem się zastanawiać, czy ta zadziwiająca istota rzeczywiście została moją żoną. Wydawała mi się tak oderwana od świata, który znałem, że było to wręcz nierealne.

-Tak się składa, że doskonale znam Włochy. Gdybyś miała jakieś pytania, chętnie służę pomocą. – odnotowałem sobie tę informację w pamięci, zastanawiając się, czy będzie przydatna podczas moich dyplomatycznych misji.

Sakura podziękowała mi, uśmiechnęła się uroczo i ściskając mocno książkę w rękach opuściła pomieszczenie.

Po chwili bezsensownego wpatrywania się w zamknięte drzwi rozsiadłem się w fotelu i sięgnąłem po jakieś papiery. Czekało mnie jeszcze sporo pracy, ale jakoś nie mogłem się na niej skoncentrować. Moje myśli nieustannie wracały do zielonych oczu. Co prawda nie oczekiwałem od tego małżeństwa wiele, jednak miałem nadzieję, że ta interesująca osóbka nie sprawi mi większych kłopotów. Jeśli odpowiednio się ją ubierze, będzie mogła zaprezentować się w towarzystwie, a jej maniery nie mogłyby być lepsze. Zresztą, jeśli rzeczywiście tak kocha książki, prawdopodobnie nie przyjdą jej do głowy żadne głupstwa. Przynajmniej taką miałem nadzieję.

Wziąłem do ręki silnie pachnący bzem list, domyślając się, że jest to wiadomość od mojej aktualnej przyjaciółki, Nicolette Fanchot – wspaniałej tancerki operowej.

Otworzyłem go bez jakiegokolwiek entuzjazmu i szybko zapoznałem się z treścią. Musiałem przyznać, że ta znajomość już mi się znudziła, a żądania Nicolette były coraz bardziej wygórowane. Czułem, że czas najwyższy z nią skończyć. Nicolette była uroczą Francuzeczką o wspaniałej figurze i bawiło mnie to, iż zgarnąłem ją innym sprzed nosa, ale jej zachłanność byłą zbyt wielka. Tym raz zażyczyła sobie nową karetę, zaprzężoną w dwa białe konie. Prychnąłem pod nosem i rzuciłem papier na biurko. Mimowolnie porównałem wymagania Nicolette z zadowoleniem, z jakim Sakura przyjmowała wszystkie moje starania. Odrzuciłem od siebie te myśli, gdy tylko usłyszałem skrzypnięcie drzwi.

Odwróciłem się w tamtą stronę i ujrzałem Naruto stojącego w nich z otwartymi ustami bez ruchu.

-Bardzo przepraszam panie Kakashi. Nie chciałem dzisiaj przeszkadzać. Nie sądziłem, że zechce pan dzisiaj pracować

Bez słowa przesunąłem w jego stronę dokumenty, czekając aż podejdzie bliżej.

-Chciałbym, abyś zajął się sprawą pieniędzy dla lady Hatake, które kwartalnie wpłacać będziesz na jej konto. Jeśli wyznaczona suma nie wystarczy, daj mi znać. Poinformowałem ją, że do ciebie ma się zgłaszać w sprawie pokrycia rachunków na cele domowe. Jeśli zechce cokolwiek dokupić do domu, twoim zadaniem będzie zająć się rachunkami.

Naruto skinął głową i zebrał z biurka papiery.

-Zajmę się tym i z radością poznam lady Hatake – po tych słowach wyszedł z biblioteki.

Pozostawiony sam sobie siedziałem bezczynnie, uderzając palcami o blat biurka, rozmyślając nad problemami, z którymi przyszło mi się uporać. Będę musiał znaleźć czas, aby przedstawić zielono oką w towarzystwie i zdobyć dla niej kartę do najlepszego klubu w Londynie – Almacka. Tam przynajmniej będzie miała okazję poznać nowych ludzi i kto wie, może się z kimś zaprzyjaźni. Aby załatwić Sakurze wstęp do Almacka, będę musiał złożyć wizytę jednej z patronek klubu, najlepiej żonie ambasadora rosyjskiego, hrabinie Lieven. Miałem dobre stosunki z jej mężem, a poza tym, znając słabość hrabiny do mnie, zakładałem, że chętnie mi pomoże.

Powróciłem myślami do swej aktualnej kochanki i zdecydowałem zerwać z nią kontakty. Od pewnego czasu jej osobowość zdawała się blednąć, a w żądaniach posuwała się znacznie za daleko.

Z tym postanowieniem powróciłem do pracy nad oficjalną korespondencją, kierując myśli na sprawy rządowe.

Ohayo!
No myslałam wczoraj, że mój komputer rozbije się majestatycznie o beton wylatując przez moje okno. :( Wczoraj byłam już na skraju złamania, ale na szczęscie jest jeszcze cos takiego jak dobre anime ;D Tak więc wstawiam spóźniony o dzień (i tak dużo :() rozdział. Przepraszam również za jakiekolwiek błędy ortograficzne, stylistyczne oraz te dotyczące fabuły (chociaż takie chyba się nie wkradły) Przepraszam za zamieszanie.
Pozdrawiam i do następnego :)