Miłosć jest mordercą Prolog

Edogawa. Wydawać by się mogło, że to zwykła, spokojna dzielnica Tokio. Ludzie spieszący się do pracy, kuszące konsumenta gamą barw witryny sklepowe i dzieci nie widzące świata poza zabawą. Ot co zwykłe miasto.

Jednak tego wieczora w jednym z budynków, znajdujących się na
obrzeżach tego centrum spokoju działo się cos niepokojącego.

Siwowłosy mężczyzna w popłochu rozglądał się po pomieszczeniu, szukając drogi ucieczki z własnego domu.

-Już za późno - powietrze przeszył głos oprawcy. - Nie uciekniesz mi.

Kobieta uniosła rękę i wymierzyła broń w siwowłosego, który co chwila przenosił nerwowo spojrzenie to na jej twarz, to na wymierzoną w siebie lufę pistoletu.

-Czyżby obleciał cię strach? - rozbawienie, z jakim to powiedziała, wywołało dreszcze na jego plecach.

-D...dlaczego? - udało mu się wykrztusić mimo paraliżującego strachu.

Mężczyzna doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego szanse niebezpiecznie chyliły się ku zeru. Jego broń leżała schowana w sejfie na piętrze, a kobieta odcinała mu drogę ucieczki. Nie miał też szans odebrać jej spluwy, gdyż wystarczył jeden krok do przodu, żeby wpakowała mu kulkę w głowę.

-Dlaczego? - jej śmiech przyprawił go o dreszcze. - Przypomnij sobie morderstwo, którego dopuściłeś się półtora roku temu z resztą tej cholernej bandy psychopatów.

-A...ale. N...nie pomyliłaś się. To nie ja. Ja...

-Daruj sobie. Doskonale wiem, co zrobiliście tamtej dziewczynie - przerwała mu. - Tym razem nie uda ci się wywinąć kłamstwem. Już jesteś trupem i niedługo wylądujesz w kostnicy. Pewnie nie możesz doczekać się spotkania z pozostałą piątką twoich koleżków.

Mężczyzna znów spojrzał nerwowo na broń i rozejrzał się po własnym salonie. Zauważył, że okno znajdujące się dwa metry od niego jest lekko uchylone, dając mu  jakąś szansę na ocalenie życia. Skierował jeszcze wzrok na twarz oprawcy i rzucił się biegiem w kierunku jedynej drogi ucieczki. Nim jednak dopadł do parapetu w pomieszczeniu rozległ się strzał, a jego ciało opadło bezwładnie na podłogę.

Kobieta westchnęła ciężko, schowała broń i podeszła do leżącego trupa.

-I po co ci to było?

Wyciągnęła nóż i na jego karku wyryła dwie liczby. Z kieszeni skórzanej kurtki wygrzebała też małą karteczkę ze starannie zapisanym słowem i położyła ją tuż obok jego głowy.

Wstała i ruszyła w stronę drzwi. Zatrzymała się w przejściu i odwróciła głowę w kierunku zwłok.

-Do zobaczenia w piekle trzynastko.

Po tych słowach opuściła budynek i ruszyła po pustej ulicy w stronę centrum. Po drodze zdjęła rękawiczki i upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu wyciągnęła telefon, wybierając odpowiedni numer.

-I jak? - usłyszała zniecierpliwiony głos rozmówcy.

-Od jakiś piętnastu minut smaży się w piekle.

YO!

I oto prolog opowiadania. Starałam się go napisać tak, żeby fajnie się go czytało i choć trochę zainteresował czytelników. Wiem, że pewnie znalazłoby się trochę błędów stylistycznych, ale to chyba wszystko co mogłam wykombinować z ogólnego zarysu surowego prologu. Mam więc nadzieję, że te błędy nie będą razić w oczy i będziecie chcieli to czytać kiedy historia ruszy pełną parą. To chyba wszystko, co mogę wam powiedzieć na początek. Pozdrawiam :)