Małżeństwo po szkocku Rozdział VI: Zakupy

Następnego ranka, w towarzystwie Hatake jechałam kariolką, tym razem zaprzężoną w dwa doskonale dobrane siwki. Kątem oka obserwowałam, z jaką łatwością przedziera się przez zatłoczoną, wybrukowaną kocimi łbami Bond Street.. Wkrótce zatrzymaliśmy się przed sklepem, ze wspaniałym szyldem Madame Hilarie. Stangret zajął się końmi, Hatake podał mi ramię i poprowadził do
salonu.

Gdy weszliśmy do środka, jakąś dziewczyna wbiegła w głąb sklepu wracając z, jak się zaraz pokazało, właścicielką sklepu. Przywitała się z nami, po czym Kakashi przedstawił mnie jako lady Hatake i od razu zamawiając dla mnie pełną garderobę.

-Jej Lordowską Mość widziałbym w różnych odcieniach zieleni, złota, w jasnoróżowym i kremowym. Te kolory z pewnością podkreślą jej urodę – przez chwilę zastanawiałam się, czy te słowa na pewno padły przed chwilą z ust mego męża.

-Ależ oczywiście, milordzie. Pan ma przecież znakomity gust – odpowiedziała uważnie mi się przyglądając – Przyniosę nasze wzory, by mogli państwo wskazać fasony, a potem przejdziemy do wyboru tkanin. Mam nową dostawę francuskich jedwabi, muślinów i tiuli.

Oczy madame rozbłysły i z uśmiechem weszła w głąb sklepu.

Byłam oszołomiona ilością sukien, którą zarówno Hatake jak i madame uznali za konieczną dla mnie. Nie byłam w stanie wydobyć z siebie głosu, chociaż instynktownie chciałam zaprotestować tym niepotrzebnym i ekstrawaganckim zakupom.. Nieobecnym wzrokiem przyglądałam się, jak wybierają i odrzucają fasony i kroje. Od tych wszystkich modeli modnych sukni kręciło mi się w głowie.

-Moja małżonka nie może czekać aż skompletujecie jej całą garderobę – powiedział Hatake, gdy skończyli wybierać stroje. – Kilka sukien będzie potrzebnych od zaraz. Czy znajdzie pani cos stosownego?

-Mam na ukończeniu trzy suknie, które akurat są w odpowiednich kolorach. Wymagają jedynie drobnych poprawek.

-Co za szczęśliwy traf – stwierdziłam.

-To świetnie – skwitował Hatake, gdy wymienił się spojrzeniami z madame. – Teraz pozostały nam do wyboru inne niezbędne części garderoby, a więc staniki, halki – czułam jak krew uderza mi do twarzy, gdy zaczął wymieniać intymne części kobiecego ubioru. Spuściłam oczy, niezdolna spojrzeć w twarz zarówno Hatake jak i madame.

Ta jednak musiała to zauważyć, gdyż jej następne słowa przyniosły mi ogromną ulgę.

-Zajmę się tym, milordzie. Wszystko będzie najlepszej jakości. Na pewno spotkają się z pana uznaniem.

Przez chwilę zastanawiałam się, jaki rodzaj koszul nocnych cieszył się jego uznaniem, ale skoro i tak miał ich nie oglądać odrzuciłam te myśli.

-To zrozumiałe, że skompletowanie zamówienia zajmie trochę czasu, ale obiecuję, że rezultat będzie tego wart – dodała madame.

-W porządku, zostawiam to paniom, a sam na jakiś czas wstąpię do klubu.

Odetchnęłam z ulgą, widząc, że Hatake nie ma zamiaru jej asystować i oceniać każdego wybranego przez nią drobiazgu.

-Może mi pan zaufać – pożegnała go madame Hilarie. - Zanim pan wróci, wszystko będzie gotowe.

Kakashi rzucił mi jeszcze uśmiech, skłonił się madame i wyszedł. Poczułam się trochę opuszczona, ale zniknęło moje wcześniejsze skrępowanie i powróciło podniecenie.

Przeszłyśmy z eleganckiego salonu do pokoju, gdzie wyłożone były bele materiałów we wszystkich kolorach i odcieniach. Madame wybrała i udrapowała na mnie w tych sugerowanych przez Hatake, a następnie obie sprawdzałyśmy, czy pasują do zamówionych wzorów. Następnie zaprowadziła mnie do jednej z przymierzalni, oddzielonej od reszty pomieszczenia ciężką, jedwabną zasłoną. Przywołała asystentkę i kazała jej przynieść z pracowni jasnozieloną suknię spacerową. Po wydaniu polecenia, pomogła mi odpiąć guziki zniszczonej już sukni i pomogła ją zdjąć. Gdy asystentka wróciła, madame sprawnym ruchem zarzuciła na mnie materiał. Suknia okazałą się nieco za długa i za szeroka w talii. Zaczęły więc upinać ją szpilkami.

-C’est parfait! – oznajmiła po chwili madame, cofając się nieco, by ocenić efekt. Jej asystencka się z nią zgodziła i obie zaczęły rozważać, co jeszcze należy poprawić.

Ja za to stałam oszołomiona, przyglądając się sobie w lustrze i gładząc materiał sukni. Nigdy przedtem nie widziałam czegoś równie eleganckiego. Nie mogłam uwierzyć, że tak piękna rzecz będzie należeć do mnie.

Madame ponownie obrzuciła mnie swym fachowym wzrokiem, zatrzymując wzrok na moich włosach. Po chwili wezwała jedną z pracownic i kazała jej pobiec po monsieur Henri’ego. Sama odesłała suknię celem dokonania poprawek, a mnie pomogła przebrać się w szlafrok.

Monsieur Heni pojawił się w przeciągu paru minut i z miejsca został mi przedstawiony. Był to niewysoki, ciemnowłosy mężczyzna w średnim wieku ze sztywnym, budzącym strach wąsem, podkręconym na obu końcach. Dotknął moich włosów, wzniósł wzrok ku górze i głośno jęknął. Z potoku wypowiadanych przez niego po francusku słów, zrozumiałam, że posiadając takie włosy, przestępstwem było zwijanie ich w kok, i że on gwarantuje jej zrobienie eleganckiej fryzury. Madame uśmiechnęła się trochę triumfalnie i pozostawiła mnie w rękach Henri’ego.

Monsieur okrył mnie dużym fartuchem, wyciągnął z włosów wszystkie szpilki, wziął do ręki nożyczki i grzebień, i wymachując zamaszyście zaczął ciąć, cały czas mamrocząc cos do siebie. Gdy skończył, tak długo szczotkował skróconą, elegancką grzywkę, aż zaczęła lśnić, a wtedy szczypcami podgrzanymi na piecyku nad każdym uchem zakręcił mi po kilka loków. Resztę włosów ściągnął, upinając je na czubku głowy i okalając cienkim warkoczykiem. Pozwolił, by długie, urocze loki spływały na szyję i jedno z moich ramion. Cofnął się i oceniając wynik swojej pracy poddał mi lusterko. Kiedy w nie spojrzałam, ledwo się rozpoznałam. Dzięki tej fryzurze, moje oczy wydawały się być większe, a twarz sprawiała wrażenie o wiele młodszej. Zaczęłam dumać nad tym, co na mój widok powie Hatake. Naprawdę chciałam, aby docenił moją przemianę. Bardzo zależało mi na jego uznaniu.

Podziękowałam Francuzowi i posłałam najszczerszy uśmiech. Ukłonił się wytwornie i odszedł, pozostawiając mnie z uczuciem, że jestem ożywioną przez Pigmaliona Galateą.

Gdy tak siedziałam, czekając na przymiarkę kolejnej sukni, zaczęły mnie dochodzić głosy zza jedwabnej zasłony, zapewne z innej przymierzalni. Kobiety rozmawiały po francusku, a że świetnie znałam ten język mimowolnie słuchałam potoku słów. Nazwisko Hatake wzbudziło we mnie szczególne zainteresowanie, i choć wiedziałam, że nie powinnam, zaczęłam się uważnie przysłuchiwać tej rozmowie.

-Jakiż głupiec z tego lorda Hatake!- wykrzyknął jeden z głosów – Nicolette Fanchot wykorzystuje go, każe mu płacić rachunki, ba, nawet mieszka w domu, który jej kupił, nosi klejnoty, którymi ją obsypał, a mimo to noce spędza z sir Alfordem, który, jak mówią, pogrążony jest w długach, za to elegancik i namiętny...

-To ona jest głupia – dodał inny głos. – Czy warto ryzykować utratę lorda Hatake i tego, co może jej dać?

-Przykro, że przez tę kobietę stał się pośmiewiskiem przyjaciół – dodał trzeci głos.

Ucichły, gdy apodyktyczny głos z dużego salonu zaczął przekazywać szwaczkom instrukcje w sprawie ostatniej miary świeżo przybyłej klientki.

-To Nicolette Fanchot, przyszła odebrać zamówione suknie – doszedł Adę głos z pokoju obok. – Co za sytuacja! Kochanka i żona w jednej pracowni, w tym samym czasie.

Zacisnęłam podświadomie dłonie. Hatake ośmieszany?! Nie pozwolę na to. Ale co ja mogłam uczynić? Niecierpliwie czekałam na powrót madame. Lecz to nie ona, tylko jedna z asystentek przyniosła mi do miary dwie suknie. Zakładałam je pospiesznie, przez cały czas myśląc nad sposobem, jakim mogłabym pomóc Kakashiemu. Kiedy już ostatnia z poprawek zyskała aprobatę szwaczki, przyszedł mi do głowy pomysł. Czekając na wykończenie sukni, rozważałam go na wszystkie strony.

W końcu przyniesiono zieloną suknię i ostrożnie, by nie zniszczyć fryzury, założono. Gdy dopięto ostatni guzik, spojrzałam w lustro z uczuciem zadowolenia. W ogóle nie przypominałam dawnej siebie. Żałowałam tylko, że mam nie może mnie takiej oglądać. Do rzeczywistości przywołał mnie głos madame.

-Bardzo proszę milady, by przeszła pani do salonu, gdzie dostarczymy resztę zamówienia.

Podziękowałam za pomoc i z nic nie mówiącym uśmiechem skierowałam się do salonu. Tu zastałam madame Hilarie zatopioną w rozmowie z jedną z klientek. Starsza dama na mój widok westchnęła głośno, aż madame odwróciła się, by zobaczyć, co jest tego przyczyną. Gdy mnie ujrzała klasnęła w dłonie.

-Ależ wygląda pani znakomicie! To ja, madame Hilarie, zmieniłam małą, prowincjonalną myszkę we wzór doskonałości. Lord Hatake będzie zachwycony!

Zaczerwieniłam się na te reakcje obu dam.

-Jestem pani szalenie wdzięczna, ale jest jeszcze pewien problem. Myślę, że mogłaby mi pani pomóc go rozwiązać.

Starsza dama podziękowała za suknię balową i pożegnała się. Oddała pakunek w ręce służącej i oddaliła się do oczekującego jej powozu.

Wtedy madame zaszczyciła mnie swoją uwagą.

Wzięłam głęboki oddech, zebrałam całą swoją odwagę, spojrzałam madame prosto w oczy i przybrałam twardy ton.

-Domyślam się, że mademoiselle Fanchot zaopatruje się w suknie w pani pracowni i że rachunki wysyłane są do jego lordowskiej mości.

-Cóż... – zaczęła widocznie nie mogąc znaleźć odpowiednich słów.

-Od dziś lord Hatake nie zapłaci ani jednego rachunku mademoiselle Fanchot i proszę ją o tym poinformować

Patrzyłam stanowczo w oczy madame. Wiedziałam, że podjęłam się ciężkiego zadania, ale obiecałam, że zrobię wszystko, by życie Hatake stało się łatwiejszym i nie mogłam złamać danego sobie słowa.

Madame spojrzała na mnie zdziwiona, ale za chwilę przeprosiła mnie i przeszła do przymierzalni.

Usiadłam na jednym z eleganckich francuskich krzeseł i zdenerwowana czekałam na wynik rozmowy. Zaciskałam nerwowo ręce i zagryzłam wargę. Wkrótce doszły mnie pełne wściekłości okrzyki. Na szczęście tych francuskich słów nie zrozumiałam, gdyż jeżyk, który usłyszałam, był językiem rynsztoka.

Kilka chwil później wysoka, uderzająco piękna kobieta majestatycznym krokiem wkroczyła do salonu. Wspaniałe proporcje je ciała sprawiły, że do głowy przyszło mi tylko jedno określenie – zmysłowa. Zrozumiała, dlaczego mężczyźni pożądają jej i jednocześnie zdałam sobie sprawę z własnych niedostatków.

Czarne oczy mademoiselle Fanchot płonęły wściekłością, a twarz pokryła ognista purpura. Trzasnęła drzwiami wyjściowymi, aż szkło zadźwięczało.

### 

Właśnie zeskoczyłem z kariolki i rzuciłem lejce lokajowi, gdy zauważyłem Nicolette. Ruszyłem więc w jej stronę. Ta jednak rzuciła mi jedno spojrzenie, splunęła w moim kierunku i zamknęła mi usta jednym słowem – Cochon (świnia)

Nie bardzo widziałem, czym zasłużyłem sobie na ten epitet i jej wściekłość. Zawsze byłe dla niej hojny i nawet teraz, gdy rozważałem zakończenie romansu, miałem zamiar przesłać jej czek na okrągłą sumkę. Wzruszyłem ramionami, popatrzyłem jak odchodzi i doszedłem do wniosku, że pojawi się ponownie, gdy tylko jej złość minie. Postanowiłem zapomnieć o tym incydencie i wszedłem do salonu. Moją uwagę od razu przykuła wdzięczna postać w jasnozielonej sukni. Kobieta wydawała się pochłonięta z madame Hilarie, usiłując przedstawić jej jakieś racje. Nie bardzo interesowała mnie ich rozmowa, za to uważnie przyglądałem się smukłej postaci, kołyszącej się w rytm gestykulacji. Zastanawiałem się, cóż to za słodki kąsek się właśnie przede mną prezentuje.

Madame zwrócona była do niej twarzą. Ona również gestykulowała zawzięcie, a jej ton był o wiele wyższy od normalnego, używanego w rozmowach z klientkami. Nie obchodziło mnie, o co chodzi i nadal w zachwycie podziwiałem delikatną postać, ale przedłużając się i coraz bardziej ożywiona rozmowa zastanowiła mnie. Działo się cos dziwnego, a ja nie bardzo wiedziałem, co mogło aż tak wzburzyć właścicielkę pracowni.

Madame na mój widok od razu skierowała na mnie całą swoją uwagę.

-Milordzie, milady właśnie zwróciła się do mnie z niecodzienną prośbą...

Jej słowa przestały do mnie docierać, a może sama przestała mówić? Nie wiedziałem, ale gdy osóbka, w którą tak intensywnie się wpatrywałem, odwróciła się. W zdumieniu rozpoznałem w niej swoją żonę. Z uznaniem przyglądałem się jej nowej, eleganckiej fryzurze, która bardzo ją odmładzała. Dopiero wtedy uderzyło we mnie, jak piękna z niej kobieta.

Czy to możliwe mieć takie cudo w pobliżu i nawet tego nie zauważyć? Czy ja aby na pewno nie traciłem wzroku? Przegapić taki klejnot! Miałem ochotę strzelić się w twarz, ale to wyglądałoby trochę niestosownie do sytuacji, więc z trudem się powstrzymałem. Uciszyłem za to jednym słowem protesty madame.

-Zachcianki milady może pani śmiało uznać za moje życzenia.

Mój to w tej chwili dawał jasno do zrozumienia, że mówię to poważnie. Madame tylko skinęła głową i oznajmiła, że zastosuje się do życzenie milady.

W tamtej chwili nie podejrzewałem nawet, jaki czekał na mnie szok. Doszedłem, że jeśli wybrała cos, co odbiegało od najlepszego smaku, sprawę da się załatwić, gdy to zobaczę. Tyle zamieszania o jakiś drobiazg. Tak właśnie wtedy pomyślałem i wróciłem znów do Nicolette, zastanawiając się, co tak ja rozzłościło.

Tym razem z dumą pomagałem Sakurze wejść do kariolki, gdyż samym wyglądem mogła tera rozpalić pożądanie w sercach mężczyzn. Zauważyłem w jej podnieceni i błysk w oczach. Postanowiłem się dowiedzieć, co tę wzbudziło w niej takie emocje.

-Wyglądasz cudownie – powiedziałem dziwnie ciepło jak na mnie, siadając obok niej.

Sakura uśmiechnęła się i z wdziękiem przechyliła głowę w moją stronę, tak, że mogłem podziwiać jej urocze dołeczki. Nie odezwała się jednak słowem.

-Jestem bardzo zadowolony z wysiłków madame, ale oświeć mnie. Co was tak poróżniło? – kontynuowałem.

-Rozmawiałyśmy z madame na temat rachunków – zaczęła dość ostrożnie, co wzbudziło moją czujność.

-Tak, rozumiem. Mów dalej.

Zielono oka wciągnęła głęboko powietrze i wyrzuciła z siebie wszystko na jednym wydechu.

-Powiedziałam madame, że od dzisiejszego dnia nie będzie pan honorował rachunków mademoiselle Fanchot, a ona miała jej to przekazać – oznajmiła mi spokojnym tonem.

-Co takiego?! – krzyknąłem zszokowany, opuszczając ręce. Moje siwki uznały to za ponaglenie i wydłużyły krok.

-Milordzie, proszę, nie pan uważa na konie – zwróciła mi uwagę, chwytając się mocno poręczy siedzenia. Muszę przyznać, że uznałem to za obelgę. W końcu nie bez powodu byłem najlepszym jeźdźcem i liderem klubu Cztery Konie.

Rzuciłem jej ponure spojrzenie i wprawnym ruchem okiełznałem siwki.

-Może dalszą dyskusję na ten temat odłożymy do powrotu do domu – rzekłem chłodnym tonem, który zwiastował, iż moja żonka niedługo pozna tę mniej przyjemną stronę mojego charakteru.

Dalsza jazda odbyła się w zupełnej ciszy. Nie oderwałem od koni wzroku ani na chwilę, a gdy dotarliśmy do domu, z przesadną grzecznością wprowadziłem Sakurę do biblioteki i poprosiłem, by usiadła. Ta jednak podziękowała mi kiwając głową i dalej stałe przede mną. Zgodziłem się na to, bo co miałem zrobić? Siłą przywiązać ją do fotela? Popatrzyłem na nią z góry i przeszedłem do rzeczy i nawet mojej dobre maniery spokojny głos nie mogły ukryć mojej wściekłości. Pochyliłem się piorunując ją swoim spojrzeniem.

-Chciałbym wiedzieć, co za diabeł podkusił cię, byś wtrącała się w moje osobiste sprawy? Nie miałaś prawa mówić o tych rachunkach! Postawiłaś mnie w szalenie kłopotliwej sytuacji. Nie wiem, jak zdołam odzyskać moją pozycję. Czy nie przyszło ci do głowy, że stanę się powszechnym pośmiewiskiem, gdy ta wieść się rozejdzie? Zyskam opinię pantoflarza. Nie mówiąc już o tym, że kobieta z twoją pozycją nie powinna wiedzieć, a już z całą pewnością rozprawiać na temat kochanek męża. I to, moja droga, jeszcze nie wszystko. Proszę cię, byś sama zechciała zaproponować, co zrobimy w tej sprawie? – cały ten czas mówiłem lodowatym tonem.

Jednak ku mojemu zaskoczeniu, Sakura nie zalała się łzami, nie błagała i protestowała, tylko wyprostowała się jeszcze bardziej i uniosła prowokująco brodę.

-Przykro mi, że nie aprobuje pan mojego zachowania, ale nie mogłam pozwolić, by pana ośmieszano. Kiedy niechcący usłyszałam rozmowę szwaczek u madame Hilarie, że powszechnie wiadomo, iż płaci pan rachunki mademoiselle Fanchot, podczas gdy sir Alford cieszy się jej względami, nie mogłam dopuścić, by uszło jej to na sucho – odpowiedziała mi cichym, spokojnym głosem.

Patrzyłem na nią w niedowierzaniu. Z trudem powstrzymywałem emocje, buzujące wewnątrz mnie. Sir Alford! Ten cholerny szczeniak! Przypomniałem sobie fakty z niedalekiej przeszłości. Afiszowanie się sir Alforda u boku Nicolette i musiałem przyznać, że Sakura mogła mieć rację i że niczego nie podejrzewając, robiłem z siebie głupca.

-Gdybym nie była pewna swego, nie podjęłabym się takiego zadania. Jednakże skłonna jestem prosić pana o wybaczenie. Wiem, że powinnam zostawić pana w nieświadomości, ale nie chciałam, by pana ośmieszano – dodała lekko poirytowanym głosem.

-Tak, na Boga! – wykrzyknąłem. Taka sytuacja byłaby nie tylko ciosem dla mojej dumy, ale mogła zaszkodzić mi w pracy dyplomatycznej. Sakura przysłużyła mi się. To prawda, że powinna była pozostawić mi załatwienie tej sprawy, ale... Lekki uśmiech zawitał na moje twarzy, gdy uświadomiłem sobie, jak mogłaby wyglądać nasza rozmowa, gdyby do mnie przyszła. I tak planowałem zerwać znajomość z Nicolette, więc może i lepiej się stało. Gniew całkowicie mnie opuścił.

-Już dobrze – wyciągnąłem w jej stronę rękę, a gdy podała mi swoją, powiedziałem tylko jedno słowo – pax.

Widziałem po jej twarzy, że z ulga przyjęła pokój.

-Jednakże – ciągnąłem – muszę cię przestrzec, byś w przyszłości nie ingerowała w moje sprawy.

Powiedziałem to tonem nie znoszącym sprzeciwu, ale różowo włosa popatrzyłam odważnie w moją twarz, chyba nie bardzo się tym przejmując.

-A więc, gdy będzie miał pan problemy z kolejną kochanką, mam siedzieć cicho. – stwierdziła z błyskiem w oczach.

-Ty wstrętna szelmo! – wykrzyknąłem ostrym tonem, ale jakoś nie mogłem pozbyć się rozbawienia tą sytuacją.

Ta tylko uśmiechnęła się słodko, zrobiła grzeczną minkę i szybko opuściła bibliotekę. Zaśmiałem  się tylko pod nosem i ruszyłem w kierunku biurka zawalonego różnymi papierami.

Ohayo!

Po pierwsze wielkie przepraszam za te opóźnienia, ale mój komputer stwierdził wczoraj, że nie będzie ze mną współpracował.

 Na szczęscie, już mu się odmieniło, więc wstawiam obiecany wczesniej rozdział małżeństwa. Przepraszam za jakiekolwiek błędy, których nie udało mi się wypatrzyć. Mam nadzieję, że nie gniewacie się na mnie tak bardzo i że się podobało. No to do następnego ;)