Małżeństwo po szkocku Rozdział IX Przyjęcie cz.1

Byłam właśnie zajęta przeglądaniem menu na wieczorną kolację, kiedy kamerdyner oznajmił przybycie panny Hyuga. Podskoczyłam z wrażenia, klasnęłam w dłonie, a zapomniana kartka wylądowała na podłodze.

-Proszę wprowadź ją – poleciłam uradowania, że Hinata przyjęła moje zaproszenie.

Dziewczyna weszła do salonu, trzymając w rękach pudło na kapelusze, świadczące o jej ucieczce. Musiałam przyznać, że jej zaufanie bardzo mi pochlebiało. Spodziewałam się też tego, iż Hatake nie będzie zachwycony, ale stwierdziłam, że w odpowiednim czasie i z nim sobie poradzę.

-Hinata, tak się cieszę, że przyszłaś – posłałam jej znaczące spojrzenie, by nie zdradzać za dużo w obecności kamerdynera.

-Czy jest pani pewna, że może dać mi schronienie przez dzień lub dwa? Mam nadzieję, że przez ten czas mama pójdzie po rozum do głowy,a lord Yuga zda sobie sprawę z mojej niechęci – powiedziała to tak szybko z obawą w głosie – Zostawiłam mamie wiadomość, że nie wrócę, póki nie zrozumie, że nie wyjdę za tego obrzydliwca,

-Jestem pewna, że da to twojej mamie do myślenia. A teraz pozwól, że zaprowadzę cię do twojego pokoju. Jest tuz obok mojego – wzięłam pudło, chwyciłam Hinatę za rękę i poprowadziłam ją na górę. Kiedy już znalazłyśmy się w pokoju urządzonym w odcieniach zieleni zapytałam ją – Co dało ci się zabrać ze sobą?

Już po wadze pudła oszacowałam, że niezbyt wiele. Hinata otworzyła je i wyjęła prostą, nieco wygniecioną suknię popołudniową z jasnoniebieskiego batysty z ozdobnymi kokardkami, koszulę nocną, przybory toaletowe i kilka niezbędnych drobiazgów.

-Niewiele tego, ale dam radę przez dzień lub dwa.

-Jak dowiemy się, że mama zmieniła zdanie? – zastanawiałam się, czy biało oka rozwiązała ten problem.

-Prosiłam, by umieściła czerwoną kokardę we frontowym oknie, jeśli go odprawi – nagle zmieszała się. – Czy może pani wysłać tam rano służącego lub pokojówkę? Przykro mi, że tak panią angażuję, ale lepiej bym ja się tam nie pokazywała.

-Oczywiście, że wyślę pokojówkę. Muszę ci pogratulować. Jesteś szalenie zaradna. Wiem, że nie powinno się podważać autorytetu matki, ale w tym przypadku należy zrobić odstępstwo.

Byłam z niej naprawdę dumna i czułam, że zasługuje na wszelką pomoc, jaką byłam jej w stanie zapewnić.

-Czy nie masz nic przeciwko temu, by trzymać się dziś z dala od domowników? Nie chciałabym informować o wszystkim Hatake przed dniem jutrzejszym, chyba, że wcześniej dostaniemy wiadomość od twojej matki. Obawiam się, że mógłby nalegać, byś jeszcze wieczorem wróciła do domu, a to popsułoby nam szyki.

Na szczęście, Hinata się ze mną zgadzała i nie miała nic przeciwko spędzeniu dnia w pokoju. Zaproponowałam, że zejdę po menu i razem przejrzymy je w zielonym pokoju. Nie wątpiłam, że służba nic nie wspomni Kakashiemu, dopóki sam o to nie zapyta.

Tak spędziłyśmy następne dwie godziny na przeglądaniu menu, które nawiasem wspominając zapowiadało się wspaniale – pieczony łosoś z masłem czosnkowym, kurczak z szalotką, pieczony udziec jagnięcia, czekoladowy mus, płonący pudding śliwkowy polany brandy. Już na samą myśl robiłam się głodna.

-Wszystko brzmi po prostu bosko – skomentowała Hinata. – Z przyjemnością skosztowałabym niektórych dań.

-Skosztujesz. Dopilnuję, aby przysłano tacę na górę. Niestety nie mogę zaprosić cię na kolację, gdyż jest zorganizowana specjalnie dla niektórych członków rządu i zagranicznych dyplomatów.

-Ależ to nic. Cieszę się, że pozwoliła mi pani tutaj przyjść. Aż drżę na myśl, co bym zrobiła, gdyby nie pani – zawiesiła na chwile głos. – Na widok lorda Yuga robi mi się niedobrze.

-Zapomnij o nim! Jestem pewna, że uda nam się załatwić sprawę pomyślnie – mój wrodzony optymizm pomógł mi rozwiać obawy dziewczyny. – Teraz muszę dopilnować nakrycia do stołu i ułożenia kwiatów. Czym możesz zająć się pod moja nieobecność?

Na wszelki wypadek poprosiłam przynieść do pokoju magazyny mody, które leżały teraz na rzeźbionym stoliku z epoki królowej Anny, przy którym stał wygodny fotel.

-Pisma i robótka przyniesiona z domu zadowolą mnie całkowicie.

-To świetnie. Wrócę, gdy tylko będę mogła. Razem zjemy lunch. Poproszę, by podano go dzisiaj w moim saloniku, a ty przyjdziesz do mnie.

Gdy schodziłam na dół, pomyślałam, że staję się wytrawną konspiratorką. W wielkiej jadalni zauważyłam Naruto z marsem na czole i plikiem wizytówek w ręce. Wyraźnie rozjaśnił się na mój widok.

To niewielka kolacja, ale należy dobrze wyważyć sprawę posadzenia gości. Musimy zdecydować, jak rozmieścić ambasadorów Włoch i Francji. Obaj znają angielski, ale niezbyt płynnie. Nie możemy narażać ich na przykrości, sadzając obok nietolerancyjnych żon niektórych dyplomatów – mówił studiując kartki i usiłując podjąć decyzję.

-To żaden problem. Usiądę między nimi, jestem pewna, że ich zrozumiem.

Naruto rzucił mi pytające spojrzenie, ale powstrzymał się od jakichkolwiek komentarzy i umieścił karty tak, jak sobie tego życzyłam. Hatake był szalenie wymagający w sprawach kolacji, jednak sam zasugerował, bym uczyła się, jak być dobrą żoną polityka. Nie można poruszać spraw budzących emocje, lecz pokierować rozmowę, by toczyła się na tematy przyjemne. Nie można wyróżniać żadnego z gości, ale też żadnego nie można pominąć. Naruto pewnie nie bardzo wiedział jak tą rozmowę zacząć, więc zaczął wymieniać mi nazwiska ambasadorów i ich żon, informując przy okazji o pozycji reprezentowanego kraju.

Słuchałam jego wykładów w napięciu, przyswajając sobie wszelkie informacje, zadałam kilka rzeczowych pytań, aż wreszcie otwarcie przyznał, że wykraczam ponad przeciętność. Cieszyłam się z tego, ponieważ bardzo zależało mi na tym, by wypaść dobrze i zadowolić mojego męża..

W końcu przygotowania zostały zakończone, a ja z dumą przyglądałam się ogromnej jadalni. Długi stół prezentował się doskonale, a mahoń lśnił dzięki regularnemu woskowaniu. Sute brokatowe zasłony w kolorze burgunda okalały francuskie okno, przez które widać było ogród w rozkwicie. Kremowe ściany zwieńczone były złotą listwą. Głównym elementem dekoracyjnym pokoju był okazały kominek. Pluszowy dywan, również w kolorze burgunda, dodawał pokojowi ciepła.

Ustawiła, jeszcze na środku stołu bukiet kwiatów i cofnęłam się, by ocenić, czy niczego nie brakuje. Po kilku drobnych zmianach byłam w pełni zadowolona z efektu. Na stole nie pojawił się żaden obrus zgodnie z wprowadzonym przez regenta stylem. Wspaniała porcelana z Severes w drobne różowe różyczki i srebra z herbem rodowym Hatake stanowiły główną ozdobę. Gdy do pokoju wszedł Smithers, wciąż jeszcze przyglądałam się z podziwem tej aranżacji.

-Wiadomość dla pani – rzekł, podsuwając mi tacę.

Wzięłam liścik i zaczęłam go otwierać, gdy Smithers zakaszlał ostentacyjnie.

-Cos jeszcze?

-Nie wypuszczałem panny Hyuga i zastanawiam się, czy nadal jest w domu i czy zje z panią lunch?

Niestety nie wzięłam pod uwagę spostrzegawczości służby. Smithers nie przepuścił niczego, przez co wpadłam w chwilową panikę, jednak pozbierałam się w miarę szybko.

-Panna Hyuga nie czuła się najlepiej i pozwoliłam jej położyć się w zielonym buduarze – to było zgodne z prawdą. No może trochę. W końcu, kto nie czułby się źle zmuszany do małżeństwa. – Proszę przygotować lunch dla nas obu w moim saloniku. Zjemy go razem jak tylko mój gość poczuje się lepiej.

-Tak jest milady. – Smithers ukłonił się i wyszedł, chociaż nie mogłam pozbyć się wrażenia, że przeczuwa, iż cos knuję.

Otworzyła liścik i szybko go przeczytałam. Był od Hatake, który informował mnie, że wróci do domu późno, gdyż ma spotkanie z lordem Castlereagh w sprawach polityki zagranicznej. Jednakże zjawi się na czas, by przywitać gości.

Ucieszyła mnie ta wiadomość. Wskazywała, że lord pogodził się z myślą o posiadaniu żony, choć byłam nią tylko z nazwy. Zdała sobie też sprawę, że w takim wypadku nie muszę zamykać Hinaty na górze. Miałyśmy do dyspozycji cały dom.

Pobiegłam na górę, by przekazać dziewczynie dobrą nowinę, jednak postanowiłyśmy zjeść lunch w moim saloniku, by nie budzić zbytnich podejrzeń Smithersa.

Jakiś czas potem zeszłyśmy obie na dół. Oprowadziłam Hinatę, w końcu dochodząc do biblioteki, która była moim ulubionym pomieszczeniem, co zresztą jej wyznałam.

-Czasami muszę jednak spędzić tu więcej czasu, niżbym sobie tego życzyła – dodałam nieco tajemniczo.

Kiedy otworzyła drzwi pomieszczenia, zatrzymałam się nagle, a moja towarzyszka poszła w moje ślady. Naruto wyjmujący opasły tom z ostatniej półki, obrócił się ku nam stojąc na drabinie, o mało co z niej nie spadając.

-Panna Hyuga! – wykrzyknął i w rekordowym jak dla mnie tępie znalazł się na dole. Odłożył książkę i szedł ku biało okiej jak zaczarowany. Jednak opanował się witając najpierw mnie, na co tylko zaśmiałam się pod nosem.

-Lady Hatake, miło mi panią widzieć – naprawdę rozbawiły mnie te maślane oczy i spojrzenia, które ta dwójka sobie rzucała.

-Hinata przez kilka dni będzie moim gościem – powiedziałam – ale z bardzo ważnych powodów nie wspominałam o tym nikomu, i pana też prosiłabym o dyskrecję.

Blondyn przerzucał swój wzrok to na mnie to na dziewczynę, by w końcu kiwnąć głową. Wprowadziła do pomieszczenia Hinatę, która szybko spostrzegła tytuł odłożonej przez chłopaka książki.

-„Polityka europejska” – przeczytała na głos. – To musi być pasjonujące.

Zaskoczyła tym zarówno mnie jak i Uzumakiego, który sięgnął po książkę podając ją następnie dziewczynie.

-Mówi pani poważnie? Czy naprawdę interesuje panią polityka?

-Ależ naturalnie – odpowiedziała nie odrywając wzroku od książki. – Mój ojciec często dyskutował ze mną. Nie miał syna, a ponieważ byłam najstarsza...

###

Byłem oczarowany urodą Hinaty, a teraz również jej inteligencją. Przysunąłem krzesła i poprosiłem, by panie usiadły.

Lady Hatake wymówiła się pilnymi sprawami związanymi z kolacją. Przestrzegła również moją towarzyszkę, aby nie zasiedziała się zbyt długo

Gdy wyszła siedzieliśmy bez słowa. Nie potrafiłem oderwać od niej wzroku. Zapatrzony w tę piękną twarz i zachwycony inteligencją dziewczyny, czułem, jakbym znał ją od lat, czułem, że jest to żona z moich marzeń. Niestety nie mogłem pozwolić sobie na małżeństwo, skoro zostałem adoptowany przez obcych ludzi i bez szansy na bliski awans. Czułem, że ta dziewczyna zasługuje na najlepszego męża. Stłumiłem westchnienie i pytałem

- Czy cos panią niepokoi? Proszę mi wybaczyć śmiałość, ale zapamiętane z wczorajszego wieczoru zdanie i pani niezapowiedziana wizyta każą mi sądzić, że przydałby się pani przyjaciel – powiedziałem to normalnym tonem, choć wiele mnie kosztowało zachowanie tej obojętności.

Nie powstrzymała łez, które słynęły po jej bladych policzkach i bez wahania opowiedziała mi o wszystkim.

Nie przerywałem jej i słuchałem uważnie, ale gdy wspomniała, ze to za lorda Yuga matka chce ją wydać, zacisnąłem dłonie w pieści. Oddać taki skarb takiemu draniowi! Jak można na to zaradzić? Podziwiałem lady Hatake. Miała nie lada orzech do zgryzienia. I co na to powie jej mąż, gdy się o wszystkim dowie?

Kiedy już udało mi się uspokoić Hinatę, zauważyłem na jej twarzy ulgę.

Czas zleciał nam tak szybko na wzajemnym poznawaniu, że zapomniałem o całym świecie. Poruszyliśmy tyle tematów, że zdawało się, iż znamy się od lat. Nie potrafiłem ukryć czułości, kiedy na nią patrzyłem. Niestety było już późno i lord mógł wrócić w każdej chwili.

-Muszę odejść. Milady będzie mnie szukać. Nie mogę tu być, gdy zjawi się lord Hatake.

Wyciągnęła ku mnie rękę posyłając pytające spojrzenie. Wstałem natychmiast ujmując ją i pomagając wstać. Delikatnie wysunęła dłoń z mojej dłoni i rzucając mi przepiękny, promienny uśmiech, udała się do pokoju.

Yo!

Oto spóźniona częsć rozdziału XIX.

Jeszcze raz strasznie przepraszam i obiecuję, że postaram się w końcu jakos ustawić z tym wszystkim.

Nam nadzieję, że przypadnie wam do gustu, bo tym razem wyjątkowo Naruto został jednym z narratorów.

Jak pewnie zauważyliscie na stronie pojawiła się ankieta dotycząca zawieszonego opowiadania Racing is my life! Co prawda poprawiłam pierwszy rozdział i skorygowałam prolog, ale nadal cos mi tam nie gra. Dlatego zwróciłam się do was o pomoc w podjęciu decyzji. Proszę was o głosowanie

To do następnego :)