Przeszłości nie da się wymazać część 2

   Nie wiedziałem, gdzie skryła się podczas przerwy, bo za szybko mi uciekła. Jednak wchodząc tuż za nią do klasy zobaczyłem jak zadrżała i zacisnęła pięści. Wiedziała już, po co tu byłem i kto jest moim celem. Mimo to coś we mnie nie pozwalało mi się z tego cieszyć. Coś hamowało to uczucie wyższości nad ofiarą. Próbowałem sobie wmawiać, że obawiam się jej umiejętności. W końcu zanim uciekła byliśmy na równi. Jednak od dwóch lat ich nie używała, a ja gdzieś w głębi siebie wiedziałem, że to stare uczucia, których mimo starań nie
dałem rady odrzucić.

Ruszyła jak zahipnotyzowana w stronę swojego miejsca, odprowadzana przez zazdrosne spojrzenia pozostałych dziewczyn. Kiedy wzięła różę do ręki, podniosła na mnie wzrok. Krył się w nim strach i zawód. Tyle, że to nie był strach o jej życie. W jej oczach jak zawsze widniał strach o mnie. To zbiło mnie z tropu. Dlaczego nie martwiła się o siebie? Dlaczego to spojrzenie wyrażało to, co zazwyczaj widniało w jej oczach, kiedy zrobiłem coś głupiego? Ten zawód względem mojej bezmyślności. Zanim zdążyła spuścić wzrok zobaczyłem w jej oczach łzy.

„Przecież to niemożliwie. Doskonale wie, kto i po co podłożył jej tą różę. Wie też, że jedyną osobą, na której zależało mi bardziej niż na niej był Itachi. Doskonale wie, dlaczego chcę ją zabić. Więc dlaczego to mnie żałuje? Dlaczego znowu stawia mnie na pierwszym miejscu?”

-Panie Uchiha! – krzyk nauczyciela wyrwał mnie z moich pogmatwanych myśli. Odwróciłem machinalnie głowę w jego stronę. – Widzę, że pan również jak panna Haruno buja w chmurach o najmniej odpowiedniej porze. Tak więc pewnie świetnie się ze sobą dogadacie, tym bardziej, że jest to jedyne wolne miejsce.

Od razu oprzytomniałem i bez słowa skierowałem się do ławki różowo włosej. Ta tylko drgnęła na słowa tego faceta i nie podnosząc głowy, zdjęła z krzesła swoja torbę.

-Dobrze. Skoro wszyscy są już na miejscach proszę o uwagę. Jako, że jesteście w drugiej klasie, w tym roku to wy jesteście odpowiedzialni za zorganizowanie szkolnego festynu. Dlatego też poświęcimy dzisiejszą historię na rozdzielenie zajęć. I niech pan nie myśli panie Uchiha, że skoro jest pan nowy, coś pana ominie. Widziałem pana dokumenty i wiem, że interesuje się pan muzyką. Dlatego też razem z panną Haruno zajmie się pan oprawą muzyczną jak i całym sprzętem, tym bardziej, że panna Haruno doskonale wie gdzie co leży i jak co podłączyć. Inaczej nie miałbym tylu skarg na znikający sprzęt od profesora Umino.

###

W tamtym momencie przestałam słuchać Kakashiego. To najgorsze, co mógł w tej chorej sytuacji zarządzić.

„Mój oprawca ma ze mną biegać po odludnionych ciemnych korytarzach szkoły, w celu przeniesienia całego sprzętu na sale? Przecież już za dwa dni ślad po mnie zaginie. I to wcale nie jest najgorsze. Przestraszyło mnie to, jak ślepo ufa Madarze. Jak posłusznie wykonuje jego polecenia. Przecież to jasne jak słońce, że wini mnie za śmierć Itachiego. W dodatku Madara może śmiało mu to wmawiać, bo i po co miałabym uciekać tej nocy, której starszy z braci został zamordowany? Nie wiem, co planuje, ale wiem, że żadne z nas nie wyjdzie z tego obronną ręką, jeśli nie znajdę tego pieprzonego nagrania i nie podrzucę go Sasuke. Tylko żebym jeszcze wiedziała, gdzie ono się podziało. Przecież ten dyktafon może być wszędzie, a jedyną kopię ma Kisame. Tyle, że nie mam pojęcia gdzie on się podziewa. Miał się pojawić gdybym zginęła i pokazać brunetowi to nagranie, więc musi być w pobliżu. Ale jeśli Sasuke dowie się, że zabił mnie przez chory plan Madary, będzie chciał się z nim policzyć i sam przy okazji zginie. Muszę znaleźć to nagranie za wszelką cenę.”

Do końca lekcji nie odezwaliśmy się do siebie słowem. Kakashi przydzielał zadania reszcie uczniów i jak na złość stwierdził, że poradzimy sobie sami. Dlatego też byliśmy jedynym zespołem, który posiadał tylko dwójkę członków. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Jako, że Sasuke był nowy, ja musiałam kierować pracą, ale nie miałam odwagi wydusić z siebie choćby jednego słowa. Nie miałam pojęcia jak się w tej sytuacji zachować. No bo błagam. Wydawać polecenia swojemu przyszłemu mordercy? Przecież to był kompletny absurd. Tyle, że przygotowania zaczynały się już dzisiaj, co oznaczało, że za godzinę będziemy musieli zejść do magazynu.

-Dobra. Nie mam ochoty tego robić, ale jak trzeba to trudno. Rozumiem, że to ja będę musiał wszystko przenieść – na dźwięk jego głosu zesztywniałam.

-C-co takiego? – nie było mnie stać w tamtej chwili na inteligentniejszą odpowiedź. Za to on pochylił się nad moim uchem tak, by nikt nie mógł usłyszeć jego słów.

-W końcu taka słaba, krucha i bezbronna dziewczynka nie da sobie rady z trzydziestokilogramowym głośnikiem. Prawda? – jego słowa ociekały ironią, na co przełknęłam ślinę.

-T-tak. Po lekcji zejdziemy do piwnic. Tam przy sali muzycznej jest magazyn, z którego prowadzi przejście prosto na sale, na której odbędzie się festyn – nie byłam w stanie opanować drżenia głosu.

-Dobra, a co z oprawą muzyczną? W końcu chyba nie mamy budżetu na zespół – mimo, że mówił o przyziemnych rzeczach, które interesują każdego nastolatka to i tak wyczuwałam jad w jego głosie.

-Potrafię zagrać na każdym instrumencie, który znajduje się na sali muzycznej, a poza tym Naruto będzie grał na perce.

-Na każdym powiadasz? Więc pewnie gra na uczuciach też nie jest ci obca – to już był wyraźny sygnał. – To ja biorę gitarę prowadzącą. Mam nadzieję, że bas ci wystarczy?

-J-ja-asne – miałam wrażenie, że zaraz zapłaczę jak mała dziewczynka.

To jak prowadził rozmowę, jak chłodno się w stosunku do mnie odnosił. To wystarczyło mi by zacząć uważać na każdy swój krok. To już nie był mój Sasuke. Stał się demonem, którego od zawsze chciał stworzyć Madara, bezwzględnym zabójcą, który nie cofnie się przed niczym.

Modliłam się o jak najdłuższą lekcję. Nie chciałam stanąć twarzą w twarz z jego prawdziwym obliczem, a że pokaże je jak tylko będziemy sami było bardziej niż pewne. Niestety dzwonek zadzwonił już 5 minut po zakończeniu naszej rozmowy. Bez słowa wyszliśmy z klasy i skierowaliśmy się do piwnic. Sasuke nie odezwał się słowem, gdy otwierałam magazyn i wskazywałam na cięższe sprzęty, które trzeba było ustawić na scenie. Sama przez zdenerwowanie nie byłam w stanie wziąć ze sobą więcej niż gitarę i piecyk lub okablowanie. Pracowaliśmy w ciszy, od czasu do czasu pomrukując do siebie, gdy coś nie stało jak trzeba, albo jakiś kabel zniknął nam z pola widzenia. Koniec nieubłaganie zbliżał się wielkimi krokami, a na sali pozostaliśmy tylko my dwoje plus Naruto i Sai, którzy mieli grać z nami podczas imprezy. Kiedy już uzgodniliśmy repertuar, umówiliśmy się na następny dzień na próbę i chłopacy poszli do domów. Dlatego, że była już osiemnasta sala została zamknięta i jedynym wyjściem były magazyn i sala muzyczna.

###

Po skończonej pracy, skierowaliśmy kroki do magazynu, żeby go zamknąć. Wszedłem do pomieszczenia za Sakurą i czekałem, aż zakluczy drzwi, żeby puścić ją przodem. Jednak, kiedy odwróciła się twarzą do mnie nie ruszyłem się z miejsca. Nie wiem, co mnie napadło, ale nie chciałem dać jej przejść.

-O co ci chodzi Sasuke? – kiedy wypowiedziała moje imię drgnąłem. Za każdym razem w jej ustach brzmiało tak subtelnie, tak jakby było dla niej największą świętością. A ja za każdym razem w takim momencie miałem ochotę ją pocałować. Odgoniłem od siebie tą myśl i dalej wpatrywałem się w jej piękne szmaragdowe oczy, teraz pełne obawy i niezrozumienia. I właśnie to niezrozumienie mnie rozjuszyło. W jednej chwili przygwoździłem ją swoim ciałem do drzwi.

-Wiedziałaś jak bardzo kochałem Itachiego i jak bardzo boli utrata rodzeństwa. W końcu Hikari też została zamordowana. Nie pamiętałaś, kto ci wtedy pomógł, kto pocieszał?

-J-ja przecież... – nie pozwoliłem jej dokończyć

-Nie. Doskonale pamiętałaś ten ból. Więc dlaczego skazałaś na niego i mnie? – po jej policzkach zaczęły płynąć łzy.

-Sasuke ja nigdy... – zbliżyłem swoją twarz do jej twarzy.

-Co nigdy? – syknąłem. – Nigdy nie chciałaś go zabić, ale tak jakoś wyszło?

-Nie zabiłam go kretynie! – krzyknęła i rozpłakała się na dobre. Zbiła mnie tym z tropu. Tym bardziej, że wiedziałem, kiedy kłamie, a teraz wyraźnie tego nie robiła. Przez głowę przelatywały mi wspólnie spędzone chwile, jej wzrok zranionego zwierzęcia i te podejrzane dowody Madary. Zacząłem pękać.

„Może jednak powinienem jej zaufać. Może to Madara chce się jej pozbyć i spreparował te dowody. Przecież to niemożliwe, żeby go zabiła. W końcu to on jej pomógł, wyciągnął z bagna, w którym żyła po śmierci siostry.”

-Nie zabiłam go – powtórzyła słabo. – Przecież był dla mnie jak rodzina. Jak mogłabym go zabić. Błagam. Musisz mi uwierzyć Proszę cię Sasuke.

Chciałem jej uwierzyć, ale mój instynkt samozachowawczy szybko przywołał mnie do porządku. Żeby jej uwierzyć musiałem ją sprawdzić. I właśnie to w tamtej chwili postanowiłem zrobić. Wróciłem do chłodu i ująłem delikatnie ręką jej podbródek, na co wbiła we mnie zdziwione spojrzenie.

-Chciałbym ci wierzyć, ale na to potrzebuję dowodów i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. – nie wierzyłem sam w to, co właśnie miałem zamiar powiedzieć. To nie był ten człowiek, którym stałem się po jej ucieczce. – I ze względu na starą przyjaźń poszukam ich, ale ostrzegam cię, że jeśli ich nie znajdę twój czas kończy się równo z zakończeniem festynu.

-J-ja – zaczęła jąkając się, ale zaraz odchrząknęła i ciągnęła dalej. – Dowód istnieje i obiecuję ci, że go znajdę i tym samym znajdziesz prawdziwego mordercę. Ale gdybym nie zdążyła znajdź Kisame on wie o wszystkim.

Zapatrzyłem się na jej usta. Po chwili przeniosłem wzrok na jej oczy i już wiedziałem, że jej wierzę, ale nadal dopadały mnie lekkie wątpliwości.

-Chcę ci wierzyć, ale na wszelki wypadek – przeniosłem ponownie wzrok na jej usta. – Wiesz, że jeśli chce się z czegoś wyleczyć, najpierw należy przyjąć tego podwójną dawkę?

-Sasuke, co ty chc...

Nie pozwoliłem jej dokończyć. Wpiłem się w jej usta tak, jak zawsze o tym marzyłem, oddając się pod władanie uczuciom, których próbowałem się pozbyć. Nie myślałem, po prostu działałem i chciałem, żeby ta chwila trwała jak najdłużej, żeby już zawsze tak było. Żebym nie musiał w nią wątpić, żeby już zawsze była moja tak jak wtedy.

Wiedziałem jednak, że jeśli nie przestanę w tej chwili, nie dam rady się zatrzymać. Za bardzo byłem spragniony jej bliskości. Oderwałem się, więc od niej i wpatrzyłem w teraz pokrytą rumieńcami twarz, w roziskrzone szmaragdowe oczy i rozchylone, nabrzmiałe od pocałunku usta. Żadne z nas się nie odezwało i żadne nie spuściło wzroku. Po długim czasie tej niemej rozmowy odbiłem się od drzwi, do których cały czas ją przygważdżałem i szybkim krokiem ruszyłem do wyjścia. Kiedy zamykałem drzwi zdążyłem jeszcze zobaczyć ja zsuwa się w dół po drzwiach i dotyka palcami ust. Nieproszony tryumfalny uśmiech wdarł się na moja twarz.

Teraz miałem jeden jedyny cel. Odnaleźć ten dowód póki mogłem.

 Ohayo!

Ponieważ zaczęły się wakacje, a ja na razie mam dużo wolnego czasu, zabrałam się dzisiaj za drugą i już chyba przedostatnią część tego one-shota. Mam nadzieję, że się wam spodoba i nie pominęłam żadnego znaczącego błędu kiedy sprawdzałam tekst. Postaram się pracować trochę sprawniej i będę dodawać rozdziały zaraz po napisaniu zamiast czekać na weekend. To oznacza również, że znacznie może się nam to wszsytko rozregulować, chociaż i tak już szankowało wczesniej :D

Tak czy inaczej dziękuje wam też za kolejny tysiak wyswietleń. I mam nadzieję, ze tekst jest wystarczająco dobry na tą okazję ;) Dziękuję, że komentujecie, dajecie od czasu do czasu jakąs cenną wskazówkę i motywujecie do pracy :) Skopać dupę też czasem możecie. Nie wiem czy pomoze, ale na pewno nie zaszkodzi ;)

Póki co piszę dalej rozdział Małżeństwa, który jest następny w kolejce, ale zaczynam tez mysleć na zamówieniem, więc spokojnie TessaAn. Fabułę już w większosci mam, a i zapał też się znajdzie, więc pojawi się na pewno. Mam nadzieję, że się spodoba Tobie jak i innym czytelniom. To już by było na tyle. Do następnego ;D