Przeszłości nie da się wymazać część 1.

On mnie obserwuje. Gdziekolwiek nie pójdę, czegokolwiek nie zrobię, czuję jego palący wzrok. Mam wrażenie, że jeśli nagle teleportuję się na drugi koniec świata on i tak mnie znajdzie. Mój Anioł Stróż. Phi, teraz to nawet dla mnie brzmi absurdalnie. To nie anioł. To prawdziwy demon w ludzkiej skórze.

Jednak nie mogę się go pozbyć. Nie potrafię. Poza tym chcę wiedzieć, dlaczego ja? Dlaczego ten parszywiec chce zmącić mój spokój, który budowałam tyle czasu, wysługując się właśnie nim? Dlaczego nie mogę żyć jak normalna nastolatka? Dlaczego mam mieszać ze sobą te dwa światy, które nigdy nie powinny dowiedzieć się o swoim istnieniu? I dlaczego to właśnie on ma się do tego przyczynić? Dlaczego to on ma doprowadzić do mojej autodestrukcji?

Nie po to przecież uciekałam, nie po to chowałam się w różnych kątach świata, jak mysz pod miotłą. Przeniosłam się na drugi koniec Japonii, zatarłam po sobie wszystkie ślady.

Zdradziłam jedyną osobę, której wtedy naprawdę na mnie zależało. Zostawiłam go na łaskę tego skurwiela, sama chcąc odciąć się od toksycznych więzi. Nic mu nie mówiąc po prostu uciekłam i tym samym odtrąciłam jedyną szansę na pomoc.

Ten sukinsyn doskonale wie, co robić. Wie, że on jest jedyną osobą, której nie potrafię się przeciwstawić, jedyną osobą, która kiedykolwiek do mnie dotarła. To on jest jedyną osoba, którą kocham. I ze wszystkich ludzi, którzy chodzą po tym parszywym świecie, tylko on może mnie zniszczyć.

***

No i znowu zaspałam. Ja nie wiem, czy ten pieprzony budzik codziennie w nocy przestawiają mi na złość jakieś cholerne gobliny? Tak czy siak tradycyjny opieprz ze strony Tsunade na biologii, plus opieprz od Kaszalota na dzisiejszej wychowawczej mnie nie ominie. Ta, to jest życie. Na bank na zakończenie szkoły przyjdę z aparatem słuchowym. Chociaż w sumie taka głuchota to nie jest zła opcja. W końcu mogłabym mówić ludziom, że ich nie słuchałam oszczędzając sobie kolejnej dawki wrzasków. Mniejsza....

Za każdym razem, kiedy stawałam przed tą cholerną klasą nr.12 punkt 8:17 odechciewało mi się żyć. W sumie mogłam olać szkołę, ale to mniej wymagające od mojego poprzedniego zajęcia, więc raz kozie śmierć.

I tak oto dzień w dzień popełniałam ten sam błąd życiowy.

— Sakura Haruno! Ile razy mam ci powtarzać, że albo zaczniesz traktować te zajęcia poważnie, albo nie pokazuj mi się więcej na oczy!

Mogłabym przeprosić, usiąść spokojnie w swojej ławce i cieszyć się urokami siedzenia pod oknem, ale nie. Przecież mój zjebany mózg musiał sobie poużywać z samego rana.

— Ależ pani psor, przecież ja traktuję te zajęcia poważnie. Po prostu nie widzę potrzeby zjawiania się na pierwszych dziesięciu minutach uciszania tego idioty, — wskazałam na blondyna z kretyńskim uśmiechem na twarzy, — pięciu minutach szukania naszego dziennika oraz dwóch minutach, w przeciągu których nie wytrzymuje pani i rzuca pani w niego dziennikiem, przez co sprawdza pani obecność dopiero po dwudziestu minutach od rozpoczęcia się zajęć.

I właśnie w takich momentach żyłka na jej czole zaczynała pulsować. Oj, jak ja kochałam ten widok.

— Ty mała.... — Zacisnęła zęby, co mnie zdziwiło. Zazwyczaj się nie hamowała. – Nieważne. Siadaj na miejsce i trzymaj ten swój niewyparzony język za zębami.

— Tak jest! — Zasalutowałam i skierowałam się leniwym krokiem na swoje miejsce.

— Tylko ostrzegam cię, Haruno. Jedno słowo, a obetnę ci język skalpelem i rzucę na pożarcie psom Hatake. — Wróciła stara dobra Tsunade.

*

Kolejne lekcje minęły mi względnie normalnie. Na japońskim, na prędce wymyśliłam Kurenai historię, w której wyjaśniłam brak wypracowania. Oszczędzając Asumę, wyłączyłam się całkowicie na gegrze, a na w-fie Gai wysłuchał zawiłej historii, jak to przez nieuwagę potknęłam się o swoją torbę, tym samym uderzając kostką w szafkę na korytarzu, co wyklucza moją aktywność na dzisiejszych zajęciach. Za to na muzyce podkradłam Iruce z magazynu słuchawki, elektryka i piecyk. Zanim zaszyłam się w kącie za regałem na końcu klasy, wyszukałam jeszcze w gablocie odpowiednie kable i tak przesiedziałam całe zajęcia brzdąkając tylko mi znane melodie. Oczywiście nie obyło się bez pretensji. W końcu powinnam była poinformować nauczyciela, że zabieram coś z magazynu. Jak to na Iruke przystało, dopiero po wypowiedzeniu tych słów skapnął się, że zaiwaniłam mu klucz do tego pomieszczenia.

W końcu nadszedł też czas na zajęcia z wychowawcą. Skoro cały dzień spędziłam na zbijaniu bąków to stwierdziłam, że na tę godzinę przyjdę punktualnie.

I oto byłam. Co dziwniejsze, Kakashi też pojawił się punktualnie. Cóż, to chyba był ten moment, w którym mi się obrywa.

— No dobrze. Z racji tego, że mam mnóstwo zaległości do uzupełnienia, dzisiaj macie czas wolny, ale najpierw chciałbym wam kogoś przedstawić.

Wtedy moim sercem zawładnął niepokój. I wcale nie chodziło o to, że Kaszalot nie zwrócił na mnie uwagi. Od samego rana chodziło za mną dziwne przeczucie i wcale nie podobało mi się, że w tamtej chwili przybrało na sile. Mimo wszystko, dalszego biegu wydarzeń nie przewidziałam.

— Jest nowym uczniem. Przyjechał tu z Kyoto. Proszę wejdź.

W tamtym momencie moje serce stanęło. Tyle, że nie był to podziw, który wywołał tę reakcję u reszty płci pięknej. Nie, moje serce stanęło ze strachu.

Bo i oto w progu klasy stanął on. Anioł, który mnie strzegł, a zarazem demon, którego stworzył ten sukinsyn.

— Proszę, przedstaw się. — Głos Kakashiego słyszałam jak przez mgłę. W mojej głowie odbywał się istny maraton wspomnień. Tych, o których starałam się za wszelką cenę zapomnieć. Wystarczyło jedno spojrzenie na jego twarz, aby powróciły wszystkie na raz.

Nie to był sen. To musiał być sen. Przecież to nie mógł być Sasuke. To musiała być jakaś pomyłka. Nie to na sto procent była pomyłka. Po prostu ten koleś był do niego bardzo podobny i tyle. Na pewno coś mi się uroiło. Przecież minęły już dwa lata. Na pewno Madara rzucił go gdzieś na inny kontynent." 

Tyle, że z tej paranoicznej gonitwy myśli nie wydobył mnie obcy głos i nieznajome nazwisko.

— Sasuke Uchiha. — To był jego głos.

Spokojnie Sakura. Przecież to nic nie znaczyło. Nie wiesz, co się z nim działo. Może uciekł od Madary i nikt z twoich przyjaciół nie był na jego celowniku. Może wcale cię nie pamiętał. Może Madara zmienił miejsce i przenieśli się najpierw do Kyoto, a teraz do Edogawy.

Pewnie żaden z nich już mnie nie pamiętał. Musiała się trzymać tej myśli i wybadać jego zamiary. Pewnie Madara nawet nie zdawał sobie sprawy z mojej wiedzy i tego cholernego nagrania.

— Sakura! — Podskoczyłam. — Wszystko w porządku?

— Tak prze pana. — Ta. Stwierdzić, że wyjąkałam te kilka słów to za mało.

— Na pewno? Wyglądasz dość blado. — Och, czy ten facet musiał być taki dociekliwy.

— Tak na pewno. — Tym razem zapanowałam nad głosem. 

Jednak, gdy tylko uniosłam głowę, grunt zaczął sypać mi się spod nóg. Mój dawny przyjaciel wywiercał we mnie dziurę swoimi czarnymi, przenikliwymi oczami.

Nie, on mnie nie zapomniał. Co więcej poznał od razu tak, jak ja jego. Było to widać w jego spojrzeniu, pełnym bólu i chłodu.

Wybawił mnie od niego dzwonek. Jak głupia chwyciłam torbę i rzuciłam się do drzwi. Skierowałam się prosto do łazienki i zamknęłam w jednej z kabin. Musiałam się uspokoić. To było jedyne wyjście z tej sytuacji. Musiałam oczyścić umysł i znaleźć sposób na rozszyfrowanie bruneta. To już nie był ten Sasuke, którego znałam. Jego spojrzenie ochłodziło się. Nie było już w nim tego ciepłego promyka. 

Musiałam tylko poczekać na koniec przerwy i sprawdzić, na czyim miejscu pojawi się ta pieprzona róża.

Jednak jak na złość trafiło mi się dwadzieścia minut umysłowej katorgi. Ale kiedy zadzwonił dzwonek postanowiłam zaczekać aż reszta klasy wlezie do środka.

I dopóki nie usłyszałam stłumionych westchnięć, łudziłam się, że nikt nie zginie. Że już z tym skończył, że wyrwał się spod skrzydeł Madary i żył jak normalny nastolatek.

Tyle, że widok białej róży z czerwonymi plamkami na płatkach obrócił wszystkie moje nadzieje w niwecz. Co więcej dostałam komunikat, że Madara o mnie pamiętał i wiedział, że podsłuchałam jego rozmowę z Painem. 

Przeklęta róża leżała na moim stoliku.

***

Od razu ją poznałem. Wypiękniała. Myślałem, że to niemożliwe. Niestety rozkaz to rozkaz. Tylko, czy na pewno słusznie wydany? Te dowody, których zażądałem od Madary nie były zbyt przekonujące. Trudno mi było uwierzyć, że taka krucha i niestabilna istotka jak ona mogła zabić Itachiego. Przecież to było nierealne. Już na pierwszy rzut oka widać, że to nie była Sakura, o której mówił Madara. Ona nadal wyglądała i zachowywała się jak moja mała, potrzebująca stałej opieki Sakura.

Z drugiej jednak strony, czy to nie ona uciekła dwa lata wcześniej, zabijając przy tym dwójkę strażników? Przecież doskonale pamiętałem, jak z zimną krwią pozbywała się każdego kolejnego celu na naszych misjach.

  Co z tobą? Chwila wspomnień i już zapomniałeś o sławie Wiosennej Wiśni? Przecież to twój największy wróg. Nie mogłeś o tym zapominać. Musiałeś ją zabić i pomścić Itachiego. Nawet, jeśli będziesz musiał poświęcić niewinnych ludzi.

Domo Arigato!!!

No i kolejny tysiączek na koncie. Postanowiłam udostępnić wam z tej okazji dzisiaj napisaną część one-shota jako jedną z 2-3. Jeszcze nie wiem. 

Tak czy inaczej mam nadzieję, że się wam podobało. SasuSaku to nie jest moja mocna strona, ale chyba na prędce wymyślona fabuła nie jest taka zła.

Bardzo wam dziękuję, że tu jesteście, bo bez was miałabym za dużo wolnego czasu ;) Dziękuję wam za komentarze, wsparcie i cierpliwość do mnie. To chyba tyle. Chciałabym się trochę bardziej rozpisać, ale tak mnie dzisiaj zmuliło, że zamiast normalnie funkcjonować, wkurzałam kumpelę udając kota :D (Za dużo Servampa i Kuro hehe ;P) Do następnego :D