Małżeństwo po Szkocku 13.Partyjka

   Reszta tygodnia minęła nam spokojnie. Hatake zajęty był sprawami państwa, za to ja dzień w dzień przyjmowałam wizyty młodych dam, które za wszelką cenę próbowały potwierdzić plotki o moim odmiennym stanie. Oczywiście omijałam ten temat bardzo skrupulatnie.

Naruto udzielał ostatnich instrukcji swemu przyszywanemu kuzynowi,
Konohamaru. W domu nie czuło się już tego niedawnego podniecenia i musiałam przyznać, że trochę było mi go brak. Moje życie zmieniło się od czasu szkockiego małżeństwa i to na lepsze.

Nadszedł dzień ślubu Hinaty i Naruto. Dom nareszcie ożył na nowo. Byłam wszędzie, sprawdzając przygotowania do śniadania na cześć nowożeńców. Sama uroczystość miała być krótka i odbyć się w rodzinnym domu dziewczyny. Śniadanie było za to pomysłem mojego męża, na który pani Hyuga wdzięcznie przystała. Zaproszono tylko kilkoro wybranych gości, a Alphonsa poproszono, by nie bacząc na koszty, przeszedł samego siebie. W kuchni królował więc rozgardiasz i słychać było tylko nowe polecenia rzucane jego pomocnikom.

Kiedy zeszłam głównymi schodami do hallu, gotowa, by udać się na ślub, Kakashi już tam czekał. W czarnym fraku i spodniach ze srebrnym pasem wyglądał wyjątkowo przystojnie.

Podał mi ramię i powiedział:

-Wyglądasz jak nimfa wyłaniająca się z morza.

-I pan jest szalenie elegancki – odpowiedziałam, traktując ten komplement, jako przejaw dobrego wychowania.

Niedługo potem powóz zajechał pod dom pani Hyuga. Stary kamerdyner poprowadził nas do dużego salonu, w którym zebrali się już goście weselni. Weszliśmy do, niegdyś pięknego wnętrza, obecnie wymagającego gruntownego remontu. Z przyjemnością stwierdziłam, że rozliczne bukiety świeżych kwiatów i świece kryły jego braki. Spojrzałam z wdzięcznością na mojego męża, czując, że to właśnie jego zasługa.

Przy kominku stał wielebny pastor Stratton, w komży i z biblią w dłoni. Tuzin gości czekał na pojawienie się panny młodej, umilając sobie czas rozmową.

Blondyn podszedł do nas natychmiast, gdy pojawiliśmy się w salonie i poprowadził nas do swoich rodziców adopcyjnych, lorda i lady Senju, przybyłych specjalnie na tą okazję do Londynu. Państwo Senju wyrazili swą wdzięczność za pomoc okazaną ich synowi. Naruto był dumny i podniecony, ale, jak twierdził, wcale się nie denerwował, czekając na narzeczoną.

Pani Hyuga wystąpiła w imponującej lawendowej kreacji, a jej głowę przyozdobiły piękne strusie pióra. Za nią podążała Hinata, która bardziej niż kiedykolwiek przypominała anioła, z ciemnymi włosami okalającymi niczym aureola jej jasną twarz. Nie miała welonu, jedynie mały wianuszek z orchidei. Ubrana była w jedwabną suknię, na którą narzucona była białą koronka, przetykana maleńkimi perełkami. W ręku niosła pasujący do wianuszka bukiet z orchidei, ozdobiony i przewiązany zieloną wstążeczką. Za sobą ciągnęła tren z białego tiulu. Pani Hyuga stanęła po jednej stronie pastora. Po drugiej stronie miejsce zajął Naruto. Kakashi wziął pod ramię rozpromienioną dziewczynę i poprowadził do pana młodego. Uzumaki wystąpił naprzód, a Hatake podał mu dłoń narzeczonej. Sam wycofał się i stanął obok mnie. Goście zbliżyli się do kominka. Mimo szczęścia, które odczuwałam z powodu tych dwojga, poczułam swego rodzaju smutek.

Szkocki ślub nie było dla mnie prawdziwym ślubem. Jako córka pastora, gdy brałam udział w ceremonii małżeńskiej, odprawianej zgodnie z regułami kościoła anglikańskiego, czułam, co straciłam. Jednak czy miałam prawo narzekać mając przy sobie tak wspaniałego mężczyznę za męża? Odwróciłam się w jego stronę, łapiąc go na przyglądaniu się mojej twarzy. Był poważny, a w jego oczach kryła się determinacja, jednak szybko posłał mi uśmiech, więc zrobiłam to samo.

Po zakończonej ceremonii, goście udali się do Hatake House, gdzie czekało na nich wystawne śniadanie. Honorowe miejsce zajmował wielki tort weselny, ustawiony na dużym bankietowym stole. Wydawało się, że jest obsypany tysiącem małych różyczek. Zaszkliły mi się oczy na widok szczęścia Hinaty i Naruto. Nie byłam w stanie pohamować zazdrości wobec ich wielkiego uczucia.

Po śniadaniu, które było tryumfem Alphonsa goście pożegnali państwa młodych, spieszących na statek. Odprowadziliśmy ich do wyjścia, życząc wszystkiego najlepszego, a potem sami zaczęliśmy się żegnać. Kiedy goście opuścili dom, wydał się on nagle strasznie pusty i cichy.

Razem z Kakashim staliśmy w opustoszałym pokoju i w końcu to ja postanowiłam przerwać milczenie.

-Dziękuję za pańską hojność – wyszeptałam niezdolna powiedzieć więcej.

-Głupstwo. Byłem szczęśliwy, że mogłem to dla ciebie zrobić – popatrzyłam na niego wielkimi oczami, na co dodał szybko – i dla Naruto. Był znakomitym sekretarzem, już mi go brak.

-Tak. Mnie także. Zawsze był pomocny – szybko przepędziłam nutkę żalu, która wypłynęła ze mnie w tej wypowiedzi. – Ale Konohamaru wkrótce pozna tajniki pracy i jestem pewna, że jego także polubimy.

-Oczywiście – odpowiedział uspokajająco.

-Muszę pogratulować Alphonsowi wspaniałego śniadania.

-Tylko proszę, byś nie przesadziła w swych podziękowaniach – rozbawił mnie przypomnieniem niedawnego incydentu w kuchni.

-Tak go pan wystraszył, że wprost boi się rozmawiać ze mną.

###

Następnego popołudnia bez entuzjazmu szedłem do klubu na spotkanie z lordem Yugą. Ten człowiek był szują i chciałem dać mu nauczkę. Nie mogłem odrzucić tego wyzwania. Uśmiechnąłem się ponuro, przypominając sobie, jak na niego reagowała Sakura. Nie miałem wątpliwości, co czuła. Może właśnie poskromienie tego mężczyzny sprawiłoby jej przyjemność.

Odźwierny przywitał mnie z szacunkiem, a następnie odebrał płaszcz i kapelusz. Wszedłem do wielkiej sali, gdzie na wielkim kominku wesoło płonął ogień, stwarzając tym przyjemny nastrój. Na ścianach wisiały portrety słynnych członków klubu, a w wygodnych fotelach usadowiło się kilku starszych panów zatopionych w lekturze. Nikt nie podniósł wzroku, gdy wkroczyłem do pokoju. Panowała kompletna cisza.

Przeszedłem do pokoju karcianego, gdzie powitało mnie kilku znajomych, zapraszając, bym przysiadł się do nich. Zatrzymałem się, by zamienić z nimi parę słów. Wykręciłem się jak mogłem od gratulacji z powodu czekającego mnie ojcostwa. Odwróciłem się, gdy usłyszałem skierowaną do mnie wypowiedź Yugi.

-Ach, jesteś. Trzymam dla nas stolik – wskazał miejsce w głębi, po prawej stronie. Udawał serdeczność, ale w jego oczach tliły się złośliwe iskierki.

Skinąłem głową i po podaniu znajomym swego typu na wyścigi konne, poszedłem do wyznaczonego stolika.

Lord Yuga poprosił o karty, a gdy usiedliśmy zasugerowałem, by to mój przeciwnik je przetasował. Yuga wybrał talię o trzydziestu dwóch kartach i roztasował je z wprawą. Podsunął mi talię, bym jako pierwszy pociągnął kartę.

Siedziałem z przymrużonymi oczami, ale pomimo swej niedbałej pozy uważnie przyglądałem się przeciwnikowi. Wyciągnąłem króla kier, podczas gdy Yuga damę pik. Zebrał karty razem, ponownie przetasował je i rozdał każdemu po dwanaście.

W przeciwieństwie do innych gier karcianych, pikieta to ciągły dialog graczy. To rozgrywka intelektów, nie gra losowa. Przeliczyłem punkty w ręku i zalicytowałem.

-Nie najlepiej – usłyszałem w odpowiedzi. Po dłuższej licytacji rozpocząłem grę, zaczynając od asa pik.

Pierwsze rozdanie przyniosło nieznaczną przewagę Yudze. Rozpoczęliśmy drugie. Yuga sprawdził karty i ucieszył się, co mi się nie spodobało. Odłożyłem cztery karty i tyle samo pociągnąłem z talii. Yuga oddał jedną i pociągnął jedną. Łatwo wygrał drugie rozdanie, tym bardziej, że nieostrożnie zrzucałem karty. Wyraźnie nabierał pewności siebie i uwierzył w swoją przewagę. Popełniłem kolejno kilka następnych podstawowych błędów.

Starałem się, by Yuga doszedł do wniosku, iż moje umiejętności są przeceniane. Miałem świetną pamięć i nie musiałem patrzeć za każdym razem, co zrzucam. Moja niedbała poza i udany brak zainteresowania pomagały mi w osiągnięciu pożądanego efektu.

Yuga wygrał pierwszą grę w trzech rozdaniach. Pił umiarkowanie przez cały ten czas, ale widoczne podniecenie i łatwe zwycięstwo uśpiło jego czujność. Nie potrafił prawidłowo ocenić przebiegu gry. Zapisaliśmy wynik i rozpoczęliśmy kolejną partię.

Biorąc przykład z mojego przeciwnika zacząłem grać na poważnie, choć dla kogoś z boku wyglądałem nadal na rozluźnionego i nieostrożnego. Licytowałem znudzonym głosem, podczas gdy Yuga, czerwony na twarzy, w licytacji przeszedł nieomal do pisku. Zawołał przechodzącego kelnera i zamówił dla siebie brandy. Zdecydowałem się na sherry. Miałem mocną głowę, ale to nie była pora na silniejsze trunki.

Powoli popijałem wino, delektując się nim, w przeciwieństwie do Yugi, który wychylił cały kieliszek na raz. Nie miałem wątpliwości, że w tym tempie, wkrótce nie będzie w stanie sam podnieść się z fotela.

Koniec drugiej partii przyniósł zwycięstwo mnie. Yuga stał się zgryźliwy, gdy przyszło mu tasować karty. Musiał zauważyć, że nie tylko nadrobiłem stracone w pierwszej grze punkty, ale i go ograłem.

Po trzeciej partii przegrywał kilka tysięcy funtów i wściekłość mało go nie zadławiła.

-W tym rozdaniu szła ci karta – mruknął. – Daj mi jeszcze jedną szansę, a zobaczymy, który z nas jest lepszy.

Wzruszyłem ramionami i rozdałem karty. Tym razem wydawało się, że szczęście sprzyja Yudze, ale dzięki znakomitej rozgrywce z mojej strony, na niewiele mu się to zdało. W przeciwieństwie do niego, nie byłem hazardzistą. Grałem spokojnie, bardziej wierząc w to, co mam w ręku, niż licząc, że dobiorę lepszą kartę.

Mój przeciwnik zdobył kilka punktów, nie dających mu jednak przewagi. Stawał się coraz bardziej gburowaty. Z zaciśniętymi zębami sięgnął po talię. Przetasował ją kilkukrotnie, a następnie podsunął mi do przełożenia. Jak zwykle rozdawał po dwie karty. Bacznie go obserwowałem i byłem pewny, że oszukuje, ale nie mogłem tego udowodnić. Postanowiłem zaczekać na odpowiedni moment. Moje podejrzenia potwierdził fakt, że przeciwnik osiągnął znaczną przewagę w tym rozdaniu. Nabrał przy tym pewności siebie i stał się nieostrożny. Gdy ponownie zaczął rozdawać, sprawnym ruchem pochwyciłem z żelazny uścisk jego dłoń, z której wypadł ukryty as trefl.

-Musisz uciekać się do oszustwa? – wycedziłem.

Ta scena przyciągnęła uwagę zebranych w pokoju mężczyzn, którzy podeszli do naszego stolika, by przekonać się, co się dzieje. Sytuacja nie wymagała wyjaśnień. Rozsiadłem się wygodnie w fotelu, wyciągnąłem przed siebie nogi i zapytałem klubowiczów:

-Panowie, co należy zrobić z oszustem?

Honor był nadal najcenniejszą z cnót. Yuga wstał, a zewsząd osaczały go oskarżycielskie spojrzenia.

-Jeśli pozostanie w Anglii, może się przekonać, że to szalenie niegościnny kraj, gdyż nikt go nie przyjmie – wycedził lord Glenbury kierując uwagę na mnie na mnie.

-Wydaje mi się, że wyjazd z Anglii na pewien czas i to natychmiast, byłby nad wyraz na miejscu – dodał inny głos.

-Przypuśćmy, że damy mu czterdzieści osiem godzin na załatwienie wszelkich spraw, zanim zrobimy kolejny krok – zasugerowałem, kierując się bezpośrednio do zainteresowanego.

Yuga rzucił mi wściekłe spojrzenie, a dłonie zacisnął w pięści. Doskonale wiedział, że nie ma wyboru i musi wyjechać. W przeciwnym razie wszyscy odsunęliby się od niego, gdy tylko rozniosłaby się wieść o jego niegodnym postępku. Ukłonił się sztywno i wyszedł.

Znajomi zebrali się wokół mnie. Wszyscy mówili o hańbie Yugi. Aby skończyć ten temat, przyłączyłem się do przyjaciół grających w faraona.

Jeszcze tego samego wieczoru zwierzyłem się Sakurze, że lord Yuga nie będzie jej niepokoić, gdyż interesy wzywają go do nagłego opuszczenia Anglii.

Następnie przeszedłem do innych spraw. Musiałem wyjechać do Francji na spotkanie z angielskim ambasadorem, aby przekazać mu ważne dokumenty, dotyczące warunków pokoju. Chętnie zabrałbym ze sobą różowowłosą, ale sprawa była nagła i wagi państwowej, dlatego też postanowiłem ruszyć sam.

-To szybka podróż przez Kanał. Umęczyłabyś się samą jazdą, ale jeśli będziesz miała ochotę, zaplanujemy wyjazd za granicę na przyszły miesiąc. Myślałem o Paryżu, a potem o Rzymie i Wenecji. Co ty na to? – delikatnie ująłem jej dłonie w swoje.

-Bardzo bym chciała. Zawsze marzyłam o podróżach i zwiedzaniu miejsc, o których czytałam – odparła uradowana i posłała mi słodki uśmiech.

-Świetnie, umowa stoi. Dasz sobie radę sama przez dwa dni? Z pewnością tyle potrwa moja nieobecność. Zostawię służbie instrukcje, by dobrze dbała o ciebie i wykonywała wszystkie polecenia, chyba że postanowisz wpaść w jakieś nowe tarapaty – nie mogłem odmówić sobie tego małego przytyku, na co uroczo się zarumieniła.

-Mój panie – odpowiedziała spokojnie. – Wie pan doskonale, że nie wpadam w tarapaty. Mnie po prostu przytrafiają się różne... przygody.

Wybuchnąłem śmiechem. Jej wyznanie nadawało się do kalendarza. Nigdy przedtem życie nie było tak zajmujące.

Ohayo :)
Już prawie miesiąc za pasem od ostatnie rozdziału. Się porobiłoooo :( Gomenasai! 
Cóż, szkołą daje w kość i, jak chcę coś napisać udaje mi się to zrobić szczątkowo. Wiem, że te przerwy mogą was irytować, ale nie jestem w stanie tego skorygować. Staram się dopisywać coś jak najczęściej, ale nie zawsze mam na to czas.
Postaram się już więcej nie dopuścić do takiej przerwy.
Chcę was jednak poinformować już w tej chwili, że w okresie maj-czerwiec 2017 blog może, podkreślam MOŻE nie MUSI, być zawieszony. Powodem tego jest zdawanie przeze mnie pierwszej kwalifikacji do dyplomu technika i nie jestem do końca pewna czy pisania nie przesłoni mi ta diabelna teoria, bo w przeciwieństwie do praktyki, jest jakby ją ktoś prosto z piekła wyciągnął.
Mam nadzieję, że rozdział się spodobał, pozdrawiam i do następnego ;D