Małżeństwo po szkocku Rozdział VIII: Almack cz.1

W końcu nadszedł dzień wizyty w Almacku. Ku swemu zdziwieniu z niecierpliwością oczekiwałam tego wieczoru. Przejrzałam garderobę i zdecydowałam się na suknię w kolorze złota, której złudna prostota świadczyła o klasie modystyki, co widać było po sposobie zebrania materiału pod staniczkiem oraz swobodnego puszczenia tkaniny z tyłu, aż po zakończenie brzegów.
Odpowiednie pantofelki i niewielka złota siatka na włosy, uzupełniały toaletę. Pokojówka z wymalowanym w oczach zachwytem pomogła mi się ubrać i zaczesała wysoko moje różowe włosy, pozwalając opadać lokom luźno na szyję. Gdy przejrzałam się w lustrze, musiałam przyznać sama przed sobą, że naprawdę dobrze wyglądam. Wzięłam jeszcze futro i skierowałam swe kroki do hallu, gdzie czekał na mnie Hatake. Gdy schodziłam po schodach usłyszałam ciche westchnienia, które wydobyło się z ust mego męża, co nawiasem mówiąc trochę mnie speszyło, ale i bardzo podbudowało pewność siebie.

Kakashi podszedł do mnie, by podać mi rękę i przez chwilę przyglądał się mojej twarzy i szyi z enigmatyczną miną.

-Wyglądasz zachwycająco! – powiedział, przywracając na usta uśmiech.

Jego ciepłe spojrzenie sprawiło, że poczułam się jak przysłowiowe 100% cukru w cukrze. Przyszło mi na myśl, że właśnie po raz pierwszy zobaczył we mnie kobietę, którą chciałam być w jego oczach.

-Wejdź na chwilę do biblioteki – poprosił, a mój dobry humor diametralnie zmienił się w obawy, bo jakiej biedy tym razem sobie napytałam? Mimo wszystko ruszyłam za nim, a gdy odwrócił się twarzą do mnie, głośno się zaśmiał. Pewnie była to reakcja na moje niepewne spojrzenie.

-Tym razem nie chodzi o reprymendę.

Podszedł do obrazu i odsłonił ukryty za nim sejf. Otworzył go i wyjął duże, obite skórą pudełko, które położył na biurku. Podeszłam bliżej, a gdy Hatake odsłonił jego zawartość, z moich ust wydarło się mimowolne westchnienie. W środku znajdowała się najpiękniejsza biżuteria, jaką do tej poru widziałam. Kakashi niespiesznymi ruchami wyszukał wspaniały naszyjnik z topazów, do tego bransoletę i spinki do włosów

-Pozwól – powiedział i zapiął naszyjnik na mojej szyi. Następnie cofnął się, najpewniej oceniając efekt. Z wprawą umieścił w moich włosach również spinki.

-Dziękuję, że pozwolił mi pan to włożyć – wyszeptałam, po prostu czując tego potrzebę. Byłam oszołomiona pięknem tych klejnotów, które dodatkowo podkreślał kolor sukni.

-Są twoje, jak zresztą pozostałe klejnoty Hatake, z rodowymi szmaragdami na specjalne okazje. Tylko ty potrafisz dodać im blasku. Jedna z moich antenatek otrzymała je od króla Jakuba VI w 1601 roku za przysługę oddaną tronowi. Chodziły słuchy, że miał słabość do mojej prapraprababki, która notabene również chlubiła się włosami w kolorze kwitnącej wiśni.

Wyjął migoczące klejnoty z wyłożonego welwetem etui, by mi je pokazać. Te przepiękne zielone kamienie lśniły jak oczy mojej matki. Nie uczyniłam żadnego gestu, aby je przyjąć, jedynie przypatrywałam się im zafascynowana. Nie mogłam jednak odpowiadać za taki skarb.

-Proszę je odłożyć. Nie sądzę, bym kiedykolwiek ośmieliła się je nosić – wytłumaczyłam. Czułam, że taki klejnot zarezerwowany jest jedynie dla kochającej i kochanej żony, która dałaby swemu mężowi oczekiwanego dziedzica, a nie dla żony jedynie z nazwy i co ważniejsze z przypadku.

-Nonsens! Nie mogę doczekać się okazji, by ciebie nimi ozdobić – wypowiadając te słowa, uniósł moją dłoń do ust i ucałował ją. Dotyk jego gorących warg sprawił, że przeszedł mnie dreszcz. Nie sądziłam, by dla niego ten pocałunek miał większe znaczenie, za to spojrzenie jego czarnych oczu dziwnie podziałało na moje serce. Brakowało mi tchu, gdy wysunęłam dłoń z jego dłoni. Przeszliśmy do hallu, gdzie Hatake pomógł mi założyć futro i ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, pogładził mnie po ramieniu.

Gdy zjawiliśmy się w Almacku i przedstawiliśmy lokajowi karty wstępu, miałam okazję, by przyjrzeć się obszernym salonom klubu. Wiele słyszałam o słynnych środowych wieczorach, na które zapraszano tylko elitę londyńskiego towarzystwa, samą jego śmietankę. Nie bardzo jednak wiedziałam, czym ten klub różni się od, na przykład, Panteonu. Pokoje były ładnie udekorowane, ale nie z najwyższą elegancją, poczęstunek całkiem zwyczajny: ciasteczka i kanapki, a do tego serwowano lemoniadę i herbatę. Na spotkanie wyszły nam księżniczka Esterhazy i pani Drummond-Burrell, patronki tego klubu. Księżniczka powitała Hatake ciepłym spojrzeniem, a następnie zwróciła zainteresowany wzrok na mnie.

-Czy mogę przedstawić lady Hatake? – zapytał siwowłosy oficjalnym tonem.

Postanowiłam nie stać jak gęś i ukłoniłam się z wdziękiem, a księżniczka zaraz poszła w moje ślady. Wymieniliśmy również kilka zdań na tematy ogólne. Zdawałam sobie jednak sprawę, że przez cały czas jestem oceniana, toteż starałam się kontrolować mój niewyparzony język.

Po dłuższej chwili, kiedy dały się słyszeć dźwięki walca, księżniczka zaprosiła Kakashiego, aby poprowadził mnie na parkiet, tym samym zezwalając na ten taniec.

Słyszałam, że żadna z dam nie ma prawa zatańczyć walca, póki któraś z patronek nie wyda pozwolenia na to i nie wyznaczy odpowiedniego partnera. Dopiero wtedy można ruszyć w tany. Byłam więc zachwycona, że osiągnęłam to w tak krótkim czasie. Niektóre z panien czekały na ten moment nawet kilka tygodni.

Hatake okazał się wspaniałym tancerzem i prawie bez tchu wirowałam w jego ramionach. Było to dla mnie całkiem nowym doznaniem, gdyż mimo pobieranych nauk tańca u lokalnego mistrza, nie pamiętałam bym kiedykolwiek była tak szczęśliwa. Żałowałam tylko tego, że muzyka tak szybko umilkła.

Kilku młodzieńców podeszło do nas z prośbą o prezentację i nagle stałam się centrum zainteresowania. Było to kolejne nowe doświadczenie. Na balach w Little Sheffield nigdy nie podpierałam ścian, ale też nikt aż tak mnie nie komplementował. Zapytałam spojrzeniem widocznie rozbawionego moim zakłopotaniem Hatake, czy mogę przyjąć zaproszenie jednego z nich, na co skinął głową.

-Pochlebia mi, że wybrała pani właśnie mnie – powiedział młody Thomas Wolverton, jeśli dobrze zapamiętałam. Musiałam mu przyznać, że pomimo młodego wieku świetnie dawał sobie radę na parkiecie. Rozglądając się w tańcu po sali, zauważyłam swego męża zajętego rozmową z wysmukłą brunetką. Zazdrość ścisnęła moje serce, ale szybko odpędziłam to uczucie, wiedząc, że nie mam prawa do lorda, i że powinnam być wdzięczna za jego hojność i okazywaną mi przyjaźń.

###

Wykorzystałem wolną chwilę i podszedłem do lady Sybil Rutherford, która siedziała w jednej z loż. Dama królewskim gestem odprawiła adoratorów i pochwyciła moją dłoń.

-Kakashi kochany, tak za tobą tęskniłam.

Jej pałające brązowe oczy patrzyły na mnie z czułością, gdy wymawiała moje imię. Była klasyczną pięknością o doskonałym owalu twarzy, prostym nosie i ponętnych ustach. Wzrostem przewyższała inne kobiety, ale była szczupła i gdy szła, odnosiło się wrażenie, że płynie. Przy bliższym kontakcie dało się zauważyć, że nie była już pierwszej młodości, a w chwilach niezadowolenia jej oczy stawały się lodowate.

-To dobrze – powiedziałem odwzajemniając uścisk dłoni. – Wiesz, że i ja tęskniłem, ale niestety moja bliska współpraca w twoim mężem nie pozwala mi na ryzyko. Nie możemy stać się przedmiotem plotek.

Pochyliła się ku mnie, by musnąć mój policzek, jednocześnie ukazując w dekolcie ładne zaokrąglone piersi.

-Dlatego uważam, że małżeństwo z tą nie najmłodszą gąską było bardzo roztropnym posunięciem. Nie mogę być zazdrosna o kogoś takiego, a i mój mąż, zwiedziony tym posunięciem, nie będzie nic podejrzewał. Dzisiejszej nocy nie ma go w Londynie, zostawię ci otwarte drzwi. Przyjdź jak tylko odwieziesz żonę do domu. Będę czekać z niecierpliwością

-Dobrze przyjdę, ale teraz lepiej będzie, jeśli się rozstaniemy.

Byłem z siebie zadowolony, gdyż powróciłem do dawnego trybu życia.

Po skończonych tańcach zauważyłem, że kolejny mężczyzna porywa Sakurę na parkiet. Gdy czekali na muzykę podeszła do nich Sybil, a ja instynktownie zbliżyłem się tak, by móc słyszeć ich rozmowę. Trafiłem akurat na moment, w którym sir Sydney Weatherby, człowiek starszy i zatwardziały kawaler oraz partner zielono okiej, przedstawiał je sobie.

-A więc to pani jest lady Hatake! Proszę mi powiedzieć, jak udało się pani zmusić go do małżeństwa?

O mało co nie zakrztusiłem się drinkiem, jednak to, co potem usłyszałem z ust mej małżonki kompletnie mnie zszokowało.

-Cóż, zapewne nie wiekiem i doświadczeniem.

Chwilę po odejściu już pewnie rozzłoszczonej Sybil usłyszałem pocieszający głos sir Sidneya:

-Nieźle pani jej powiedziała, należało jej się to już od dłuższego czasu.

Mimo iż miał w tym trochę racji, chciałem rozprawić się  z Sakurą. Jednak nim zdążyłem podejść, rozbrzmiała muzyka, przez co musiałem czekać na zakończenie kadryla.

Na chwilę przed kolejnym walcem podszedłem do Sakury, przyciągnąłem ją do siebie delikatnie, ale pewnie i poprowadziłem na parkiet.

-Dlaczego uznałaś za stosowne obrazić lady Rutherford?

-To nie była tylko moja wina – stwierdziła stanowczo patrząc mi w oczy.

-Porozmawiamy o tym w domu – rzekłem okręcając ją w tańcu.

-O Boże, w bibliotece! – odparowała z udanym przerażeniem. Zatrzepotała do tego oczami, ale widać w nich było figlarne iskierki.

Właśnie tym mnie rozbroiła. Zaśmiałem się na cały głos, budząc pewnie niemałe zainteresowanie i zdziwienie obecnych na sali. Nigdy się nie śmiałem. Właściwie nigdy nie pozwoliłem sobie na więcej niż uśmiech, więc musiałem dać zebranym wiele do myślenia.

Ta różowo włosa szelma z każdym dniem zaskakiwała mnie czymś innym, w tym wpływem na moje własne zachowanie. Podobnie było dziś w bibliotece, gdy ucałowałem jej dłoń. To miał być zwykły miły gest, jednak poczułem w tym momencie cos nowego, czego dotąd nie czułem - potrzebę uchronienia tej kruchej istoty od całego zła i smutków tego świata. Sam nie wiedziałem skąd się to bierze, jednak odpowiedzialność za jej bezpieczeństwo sprawiała mi radość, jawiąc się jako wyjątkowo przyjemny ciężar. Pierwszy raz od wielu lat nie wiedziałem, co czuję i czego mam się spodziewać po sobie samym.

Po skończonym walcu przeszliśmy do sąsiedniego pomieszczenia, by cos zjeść. Udałem się po napoje, zostawiając zielono oką samą sobie. Gdy wracałem zauważyłem, ze rozmawia z panną Hyuga. Usłyszałem jedynie końcówkę rozmowy zanim podszedł do nich lord Hidan Yuga. Nie chciałem jednak im przeszkadzać, więc postanowiłem poczekać, aż lord odejdzie.

-Lady Hatake, czy może mi pani pomóc? – spytała ją młoda dziewczyna, o pięknych fioletowych włosach i białych oczach. – Lord Yuga prześladuje mnie i nie chce zostawić w spokoju. Teraz też nadchodzi – udało mi się nawet wychwycić oburzenie w jej nieśmiałym głosie.

-A, tu jesteś Hinata, chodź ze mną – powiedział to tonem nie znoszącym sprzeciwu i wyciągnął ku dziewczynie rękę. Nie spodobał mi się sposób, w jaki ją traktował, więc postanowiłem interweniować. Jednak moja żona zdążyła zareagować, zanim zrobiłem pierwszy krok w ich stronę.

-Bardzo przepraszam – wtrąciła się – ale zabieram Hinatę, aby pomogła mi poprawić suknię.

I tyle ją widziałem. W duchu pogratulowałem jej błyskotliwości, a sam wróciłem na miejsce patrząc, jak lord Yuga odchodzi z nie tęgą miną., a panie znikają w innym pomieszczeniu.

Ohayo!

Tak jak obiecałam dostajecie dzisiaj kolejną notkę.

Niestety jest to tylko połowa rozdziału, gdyż nie zdążę przepisać całosci, a nie chcę znowu zawiesć waszego zaufania. Co prawda mogłabym przepisać jeszcze kawałek, ale koniec notki najlepiej wygląda  w tym miejscu. Mam nadzieję, że ten dosć krótki tekst jak na standardy tego opowiadania, przypadnie wam do gustu. Wydaje mi się, że wyeliminowałam wszystkie błędy, ale gdyby ktos cos zauważył, piszcie. Postaram się w ciągu najbliższego tygodnia przepisać resztę. Wezmę się też za Smoczą Księżniczkę, ponieważ wpadł mi dzisiaj do głowy pewien pomysł, który może pomóc ruszyć się martwego punktu. To do następnego ;D